dance it or leave it

la roux

Συγκέντρωση αλληλεγγύης για το Θοδωρή Ηλιόπουλο

Συνέλευση αλληλεγγύης καλεί τη Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 10 π.μ. συγκέντρωση για την άμεση απελευθέρωση του Θοδωρή Ηλιόπουλου στην Πλατεία Πάργης Ιωαννίνων.


Όπως διαβάζω στο indymedia, τη Δευτέρα θα οργανωθούν δράσεις αλληλεγγύης σε ολόκληρη την Ελλάδα ανάλογα με την τοπική δυναμική, οπότε θα είναι καλό ο καθένας να ενημερωθεί γι' αυτές και να πάρει μέρος μπας και γίνει τίποτα με το όλο και πιο κρίσιμο - λόγω της κατάστασης της υγείας του - θέμα του Θοδωρή Ηλιόπουλου.

Ο "αντιδραστικός" Δεκέμβρης και ο Θοδωρής Ηλιόπουλος

Δράση-Αντίδραση

Πλησιάζοντας το τέλος του καλοκαιριού και έχοντας συμπληρώσει εννέα μήνες από τα συναρπαστικά γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, μου δόθηκε το ερέθισμα να κάτσω και να γράψω κάποιες σκέψεις μου για το τότε μα κυρίως για το τώρα. Ποιο ήταν το ερέθισμα ? Δυστυχώς δεν ήταν κάποια ανάμνηση, ούτε μια φωτογραφία ή ένα ντοκουμέντο, αντίθετα ένα πρόσωπο συνδέει το σήμερα με το " δικό μου " Δεκέμβρη... Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος. Προφυλακισμένος τους τελευταίους οχτώ μήνες, ο τελευταίος κρατούμενος του Δεκέμβρη, φαίνεται πως δεν πληρώνει τις κατά μία έννοια " αμαρτίες " άλλων, αλλά πολύ περισσότερο τις δικές του πεποιθήσεις και ιδέες. Ο Θοδωρής είναι αναρχικός, όμως το αμεσοδημοκρατικό του όραμα προσπαθεί να το πλησιάσει συνεισφέροντας ιδέες, κείμενα...πάντως σίγουρα όχι βόμβες μολότωφ και πέτρες. Τον συνέλαβαν " στο σωρό ", όπως λέμε, ενώ περπατούσε με φίλους στην Ακαδημίας. Του χρεώθηκαν τρία κακουργήματα Η ανακρίτρια του καταλογίζει ότι πέταγε μολότωφ έξω από τη Νομική. Μοναδικό πειστήριο οι μαρτυρίες δύο ΜΑΤατζήδων, που τον συνέλαβαν. Όταν ρωτήθηκαν, αν θα τον αναγνώριζαν, και απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια έδειξε τον Θοδωρή με το δάχτυλό της, ρώτησε και πήρε την απάντηση που ήθελε να ακούσει. Προσκόμισε αποδείξεις για την αθωότητά του, μα αγνοήθηκαν. Και τώρα παραμένει μόνος κρατούμενος αυτός, ο αρνητής της βίας ( στο Θοδωρή όμως θα επανέλθουμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου ). Τι μου λέει εμένα αυτή η ιστορία ; Ότι φτάσαμε στο έσχατο σημείο της ποινικοποίησης ιδεών και πεποιθήσεων, πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι το να δηλώνεις σήμερα αναρχικός, αντιεξουσιαστής..και πάει λέγοντας έχει γίνει πολύ επικίνδυνο. Πόσο πιο επικίνδυνο ξεμπρόστιασμα είναι όμως αυτό για την υποτιθέμενη δημοκρατία τους ;

Το κλίμα φόβου που χτίζεται, όμως, δεν αφορά αποκλειστικά την ποινικοποίηση ιδεών και αντιλήψεων. Τα περιστατικά είναι πολυάριθμα και μιλάνε από μόνα τους. Επιστρέφουμε στις μέρες του Δεκέμβρη. Έφηβοι μαθητές συλλαμβάνονται να διαδηλώνουν την οργή τους για μια σάπια τάξη πραγμάτων και οδηγούνται, δαρμένοι, στην Ασφάλεια, όπου κρατούνται για ώρες. Το επόμενο πρωινό στο δρόμο τους για το σχολείο άνδρες της ελληνικής αστυνομίας τους υποβάλλουν σε ταπεινωτικούς ελέγχους, ανοίγοντας τις τσάντες τους και ψάχνοντας τα προσωπικά τους αντικείμενα. Ο σκοπός είναι πασιφανής. Να " σπάσουν ", να φοβηθούν... Να μαζευτούν γρήγορα και να συνταχθούν με τους εξουσιαστές. Να αφομοιωθούν.

Από το Δεκέμβρη και μετά το οπλοστάσιο της περιστολής των ελευθεριών μας όλο και μεγενθύνεται. Κάμερες τοποθετούνται, παρά την αντισυνταγματικότητά τους, ταχύτατα και σχεδόν παντού στην Αθήνα. Κι άλλα μέτρα, κι άλλες χαμένες ελευθερίες. Κι όλα αυτά στο όνομα της πάταξης της εγκληματικότητας Από το Δεκέμβρη και μετά ζούμε μια άνευ προηγουμένου συσπείρωση των πιο αντιδραστικών κομματιών της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε αισιοδοξούμε βλακωδώς το γεγονός παραμένει. Η δράση του Δεκέμβρη έφερε και την κατοπινή αντίδραση και όσο πολύ υγεία ανέδιδε ο αυθορμητισμός των νέων και το γνήσιο δημοκρατικό αισθητήριο κάποιων εξ αυτών κατά τα σύγχρονα Δεκεμβιανά άλλο τόσο αρρώστια και έλλειψη δημοκρατικής αγωγής και ευαισθησίας δεικνύει η σημερινή αντίδραση. Δεν ξέρω αν η ελληνική κοινωνία βιώνει μια συνολική συντηρητικοποίηση, πάντως είναι βέβαιο πως κάποια τμήματά της έχουν στρέψει το πηδάλιο προς τα ακροδεξιό και κατευθύνονται ολοταχώς για όπου τους βγάλουν οι νεοφασιστικές και ξενοφοβικές κορώνες.


Ο τελευταίος κρατούμενος

Σας μίλησα με λίγα λόγια για την αρχή της ιστορίας του Θοδωρή Ηλίοπουλου. Στην περίπτωσή του, ωστόσο, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία το παρόν της υπόθεσης. Σήμερα κι εδώ κι έναν ολόκληρο μήνα, λοιπόν, ο Θοδωρής βρίσκεται σε απεργία πείνας. Το εξαιρετικό δυσάρεστο είναι πως ενώ έχει φτάσει στο σημείο να απειλείται η σωματική του ακεραιότητα με σοβαρές βλάβες, η διεύθυνση των φυλακών Κορυδαλλού αρνείται πεισματικά να τον μεταφέρει σε κάποιο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής ρισκάρει την ίδια του τη ζωή χρησιμοποιώντας ως όπλο το ίδιο του το σώμα. Μίλησε με τη Ντίνα Δασκαλοπούλου για το Ε της Ελευθεροτυπίας εκθέτοντας τις απόψεις για πολλά ζητήματα και τις σκέψεις του για την κατάστασή του. Από εκεί μαθαίνουμε ότι τελικά οι κρατούντες έχουν δίκιο που αντιδρούν με τέτοιο φόβο απέναντι σε ανθρώπους σαν το Θοδωρή, που βγαίνουν στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό τους ( όπως αναφέρει ο ίδιος ), για να κοινωνήσουνε ιδέες, απόψεις, οράματα για μια μεγάλη αλλαγή. Η αλληλεγγύη και ο σεβασμός προς αυτόν τον απεργό πείνας εκφράζεται μέχρι τώρα από πολλούς χώρους και όντως αποτελούν αυτονόητα πράγματα. Είναι και κλείνοντας η περίπτωσή του ένα τόσο τρανταχτό παράδειγμα της σημερινής σαπίλας που μας έχει κατακλύσει με το προσωπείο της δημοκρατίας...

εδώ θα βρείτε τη συνέντεξή του : http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=72960

back

Επιστρέψαμε στην πόλη, επιστρέψαμε και στο μετερίζι μας...Θα γράψω σίγουρα κάτι αυτές τις μέρες για τις διακοπές μου, φυσικά για το Πήλιο που τόσο μου ταίριαξε, και ίσως και για τη Θεσσαλονίκη,η οποία ήταν παλιά γνωστή μου.

Δεν ξέρω τι να περιμένετε από μένα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Μάλλον σχετικά χαλαρή διάθεση, άτακτο γράψιμο και θεματολογία κάπως καλλιτεχνική Θέλω να σας μιλήσω για τα βιβλία που διάβασα τις δύο προηγούμενες εβδομάδες, για τις μουσικές που ανακάλυψα ή που ξανασυνάντησα τυχαία και για μία ταινία που η καλή μου τύχη με έσπρωξε να την ξαναδώ, καθώς αυτή η δεύτερη φορά μου προκάλεσε σαφώς ποιοτικότερα και πιο ώριμα συναισθήματα από την πρώτη. Όλα αυτά προσεχώς όμως...Α και προσεχώς ΠΑΣ Γιάννενα εννοείται.

Λοιπόν, γεια προς το παρόν. Από αύριο θα τα λέμε ξανά, όπως είχαμε αρχίσει να τα λέμε.