Μαθητοδικείο στα Γιάννενα, φινάλε

Τέλος καλό όλα καλά. Τουλάχιστον για τους κατηγορούμενους πρώην μαθητές και νυν φοιτητές, αφού αθωώθηκαν σήμερα το πρωί μετά από δύο αναβολές. Δεν ξέρω, αν δημιουργεί δεδικασμένο ή κάτι τέτοιο, πάντως θετική εξέλιξη, όπως και να τη δει κανείς νορμάλ κοινωνικά άνθρωπος. Ο τσαμπουκάς δεν πέρασε. Τα παιδιά συνεχίζουν χωρίς προβλήματα νομικής φύσεως τις ζωές τους... Κι όλα καλά; Καλά θα είναι, αρκεί να μην ξεχνάμε ποτέ αυτή την υπόθεση: το πώς ξεκίνησε, πώς μεθοδεύτηκε και πώς κατέληξε. Μην πέσουμε κι απ' τη Νεφελοκοκκυγία μας, αν επαναληφθεί στο εγγύς μέλλον. Προετοιμασμένοι κι υποψιασμένοι για τα χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη των κρατούντων ακόμη κι έναντι παιδιών!

Τεκμηριώθηκε από αμερικανικό πανεπιστήμιο το φυσικό φαινόμενο, που επέτρεψε τη βιβλική "Έξοδο" του Μωϋσή

Ενδιαφέρουσα κι αξιοπερίεργη είδηση που αλιεύω απ' το babylonia.gr:

Ο ερευνητής του πανεπιστημίου του Κολοράντο (ΗΠΑ), Καρλ Ντριούζ, ειδικός γιά τα ατμοσφαιρικά θέματα, τεκμηρίωσε, τελευταία, το φυσικό φαινόμενο, που επέτρεψε τη βιβλική "Έξοδο" του Μωϋσή από την Αίγυπτο, όπου ο Φαραώ κρατούσε αιχμάλωτους γιά χρόνια τους Εβραίους.

Όπως επισημαίνει ο κ. Ντριούζ, έχει πλέον εντοπιστεί και το "πέρασμα" της βιβλικής "Εξόδου", που έγινε πριν από 3.000 έτη, που θα ήταν αδύνατη, εάν δεν βοηθούσε η ίδια η Φύση, όπως ακριβώς περιγράφεται στη Βίβλο.

"Το χώρισμα των υδάτων, στ' αριστερά και στα δεξιά των Εβραίων, όπως ακριβώς αναφέρεται στη Βίβλο, έχει επιστημονικό υπόβαθρο", βεβαίωσε ο Αμερικανός ερευνητής.

"Εβραιόπουλα διέσχισαν με στεγνά πόδια τη θάλασσα, ενώ τα ύδατα αριστερά και δεξιά τους είχαν σχηματίσει τείχη", βεβαιώνει η Βίβλος, "ακολουθώντας τον Μωϋσή με το σηκωμένο του χέρι προς την κατεύθυνση των υδάτων".

Έως σήμερα, οι ερευνητές ματαιοπονούσαν, για να βρουν ακριβώς το σημείο του "περάσματος" του Μωϋσή, παρά τις όποιες βιβλικές περιγραφές. "Τα τρία γεωγραφικά σημεία που αναφέρει ο βιβλικός αφηγητής, σήμερα δεν υπάρχουν", εξηγεί ο ερευνητής από το Κολοράντο.

Η "Έξοδος" δεν συνέβη στην Ερυθρά θάλασσα...

Ο κ. Ντριούζ και ο συνάδελφός του ωκεανογράφος, Χαν Ουέϊγκινγκ, εστίασαν μόνον στις γεωγραφικές περιοχές όπου φυσούν πολύ έντονοι ανατολικοί άνεμοι, με τη μεγάλη βοήθεια της Πληροφορικής. Όλα συνέβησαν στα ανατολικά του 'δέλτα' του Νείλου, κατέληξαν, σχετικά κοντά στο σημερινό Πορτ Σάϊντ, όχι στην Ερυθρά θάλασσα...

Με δορυφορική βοήθεια, οι δύο ερευνητές περιέγραψαν την ακριβή τοποθεσία του "περάσματος", όπου μπορεί να φυσήξουν σφοδρότατοι ανατολικοί άνεμοι...

-Δηλαδή, άνεμοι ωριαίας ταχύτητας τουλάχιστον 100 χλμ. μαίνονταν --γιά ένα 12ωρο-- και κυριολεκτικά "έταμαν" τα ύδατα μέχρι ένα μεγάλο βάθος, ώστε δημιουργήθηκε τελικά ένα 'στεγνό' πέρασμα, μήκους τριών χλμ., και πλάτους πέντε χλμ., τούτο τουλάχιστον επί 4 ώρες, δηλαδή έναν χρόνο ικανό γιά τη βιβλική "Εξοδο" των Εβραίων.

Κατόπιν, η στάθμη των υδάτων επανήλθε στην προτέρα κατάσταση κι είναι εύλογο οι στρατιώτες του Φαραώ, που τους καταδίωκαν, να πνιγούν... υποστηρίζουν οι δύο ερευνητές.

--Όλες οι πληροφορίες των δύο ερευνητών γιά το θέμα είναι στον ιστότοπο τους, δηλαδή στην ιστοσελίδα της "Public Library of Science".

Μαθητοδικείο στα Γιάννενα, μέρος δεύτερο

Πριν ένα χρόνο, τέτοιες μέρες περίπου, είχα θίξει από εδώ ένα τοπικό ζήτημα, που ωστόσο ξεπερνά τα στενά όρια των Ιωαννίνων και θα έπρεπε να αποτελεί τροφή για σκέψη γενικότερα. Δείτε εδώ περί τίνος πρόκειτα: http://lunatic-in-oktana.blogspot.com/2009/09/blog-post_12.html. Η δίκη ωστόσο είχε αναβληθεί και η νέα δικάσιμος ορίστηκε για αύριο, 24/9 στις 9 το πρωί. Καλείται συγκέντρωση διαμρτυρίας-αλληλεγγύης έξω απ' το δικαστικό. Αν πραγματοποιηθεί τελικά η δίκη, θα προσπαθήσω να την παρακολουθήσω. Εις αύριον τα σπουδαία και τα νεότερα.

Παρακάτω δημοσιεύω το κείμενο που είχε γράψει και διανείμει τότε η Νεανική Πρωτοβουλία σε μαθητές και παρευρισκόμενους έξω απ' το δικαστικό μέγαρο της πόλης.

"Μολονότι η πρακτική των σχολικών καταλήψεων στην ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών αποδεικνύεται συχνά στείρα και χωρίς δημιουργική πνοή αλλαγής, με τη μαθητική μας ιδιότητα σε πρώτο πλάνο δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε αυτού του είδους τα «μαθητοδικεία». Όντως οι μαθητικές καταλήψεις καταλήγουν σε κάποιο βαθμό ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες για ουσιαστικές διεργασίες με φόντο το εκπαιδευτικό ζήτημα της χώρας. Ωστόσο, αυθύπαρκτα οι καταλήψεις, ακόμη κι αν δεν αναπτυχθούν περαιτέρω, σηματοδοτούν κάτι σημαντικό: την έστω εμβρυακή αντίδραση νέων ανθρώπων και τη δυσφορία τους προς ένα σχολείο που τους διώχνει από κοντά του. Άλλωστε, τέτοιες «τσαμπουκαλίδικες» τακτικές δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στο θέμα που αφορά όλους μας, αυτό της εκπαίδευσης. Ιδιαίτερα, αν αναλογιστούμε, πως προέρχονται από έναν άνθρωπο που ανήκει στους κόλπους της. Για όλα αυτά θεωρούμε βασικό να καταδικαστεί η συγκεκριμένη καταγγελία απ’ το σύνολο του εκπαιδευτικού χώρου. Μία σειρά ανοιχτών συζητήσεων για τις καταλήψεις και την εκπαίδευση δεν θα στερούνταν νοήματος στην αρχή μιας σχολικής χρονιά που δεν μας κάνει να ελπίζουμε σε κάτι νέο, σε κάτι καλύτερο. Περιμένουμε προτάσεις, περιμένουμε ενέργεια.

        Νεανική Πρωτοβουλία"

Ματίνα, Gonjasufi και Walkmen

 Αυτοί οι μήνες μετά τις εξετάσεις μου είναι υπέροχοι! Κανένα άγχος, καμία έννοια. Ζω σε μια πόλη που πάντα λάτρευα, που την αισθανόμουν και θεωρώ πως λίγο-πολύ πάντοτε θα την αισθάνομαι μέρος του εαυτού μου. Την έχω βιώσει ωραία την πόλη μου. Τόσα μέρη, τόσοι άνθρωποι, τόσες στιγμές. Μουσικές και ποτά. Όμως πρώτη φορά έχω την ευκαιρία να τη ζήσω, χωρίς να έχω υποχρεώσεις, σχολεία, μαθήματα και τα ρέστα... Είναι όμορφο πράγμα να μπορείς να αφιερώσεις χρόνο μπόλικο, για να χαλαρώσεις σ' ένα αστικό άλσος, εκεί που άλλοτε στεκόσουν για λίγο στα κλεφτά για ένα τσιγάρο. Ωραίες κι οι μεγάλες βόλτες που αναπνέουν ελεύθερα δίχως τη δαμόκλειο σπάθη του χρόνου από πάνω τους. Ωστόσο, έφτασε ο καιρός που το βήμα για την Αθήνα, για τη νέα ζωή πρέπει να πραγματωθεί. Όσο αναβλητικός κι αν γίνομαι ηθελημένα ή ασυνείδητα κατά περιόδους, τα περιθώρια στένεψαν. Έχω ένα σπίτι που πρέπει να ετοιμάσω, για να με υποδεχτεί με την αρχή των μαθημάτων. Έχω επίσης και τόσα πράγματα να δω, να κάνω... Ελπίζω να με ενεργοποιήσουν κάπως παραπάνω. Να με βάλουν σ' ένα πρόγραμμα. Όχι, ότι μου έχει λείψει η πειθαρχία της σχολικής ζωής (ποτέ δεν θα μου λείψει, αφού ποτέ δεν τη διέθετα), αλλά ούτε καν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που κουράστηκα λόγω φόρτου εργασία, λόγω διαβάσματος, λόγω κάποιας -οποιασδήποτε- δημιουργικής ενασχόλησης. Καλοκαίρι ραστώνης ήταν αυτό για μένα και δεν το μετανιώνω σε καμία περίπτωση. Περιείχε άλλωστε γερές τζούρες από πράγματα που λατρεύω. Δεν περιείχε βέβαια παρά ελάχιστη ενασχόληση με το μπλογκ μου, κάτι για το οποίο αγαπώ να μετανιώνω απ' όταν κιόλας το έστησα πριν ένα χρόνο και κάτι μήνες. Θέλω να αλλάξει αυτό. Υπολογίζω να τα λέμε περισσότερο, να σχολιάζουμε περισσότερο, νΑ αλληλεπιδρούμε περισσότερο... Ακούω χθες και σήμερα δύο νέους δίσκους, φετινής σοδειάς. Πρόκειται για το A sufi and a killer του Gonjasufi και το Lisbon των Walkmen. Εθιστικότατο το πρώτο, κοφτερό, ζόρικο και ζορισμένο το ακούς και δεν ξέρεις από πού σου ήρθε. Ηλεκτρονικό κατά βάση, με την ξεχωριστή ερμηνεία του Sufi να προκαλεί ένα αδιάκοπο ταρακούνημα κεφαλιού και ώμων. Για το υπόλοιπο σώμα δεν αρκεί η προσπάθεια. Το έτερο το άκουσα χθες πολύ αργά το βράδυ και μάλιστα μετά από δύο ακράσεις του πρώτου, οπότε μου φάνηκε ξενέρωτο και μαλθακό. Αλλά τελικά κούνια που με κούναγε. Είναι ωραίο, αν και εντελώς άλλο πράγμα. Ροκ αυτό με ωραίες, ευχάριστες κιθαρίτσες και χαρούμενα πλήκτρα. Τα προτείνω φυσικά ανεπιφύλακτα. 

o matt elliott και οι υπέροχοι στίχοι του στο the failing song

As youths we used to talk at night
Of the joys that life was going to bring our way
& The failures of our forebears
Were as clear to us as the cold light of day
But now those days are dead & gone
& The future that we had is now the past
& It's cobwebs that we cling to
Our aspirations turned to ashes in our hands

Interpol - Interpol

Το πόσο εκτός τόπου και χρόνου μοιάζουν ώρες-ώρες οι βαθμολογίες του μουσικού τύπου και των διαφόρων sites που ασχολούνται με τη μουσική γενικά και τη δισκοκριτική ειδικότερα, το αντιλαμβάνομαι σε όλο του το μεγαλείο διαπιστώνοντας την κριτική αντιμετώπιση που λαμβάνει εδώ και κάποιες μέρες ο τελευταίος δίσκος μιας πολύ αγαπημένης μου μπάντας -της αγαπημένης μου σύγχρονης μπάντας, των Interpol. Μέσα στον κυκεώνα της μουσικής παραγωγής που μας βομβαρδίζει καθημερινά με πλείστες όσες νέες κυκλοφορίες, τις οποίες και πλασάρει οικειοποιούμενη κάθε τερτίπι και κόλπο της τέχνης του μάρκετινγκ, είναι χρήσιμο να έχεις κάποιους οδηγούς που θα σε πάρουν απ' το χέρι και με δυο-τρία λόγια, ακόμη και με μια ξερή, νέτη-σκέτη βαθμολογία θα σου εξοικονομήσουν μπόλικο χρόνο και φαιά ουσία. Επομένως το pitchfork και το κάθε pitchfork πιθανώς και να εκπληρώνει τη λειτουργία του ξεπετώντας μ' ένα 4.6 το Interpol. Πράγματι ο δίσκος αυτός δεν είναι ο ιδανικός για όποιον τώρα έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με το μουσικό σύμπαν των Interpol. Και πιθανότατα δεν θα ικανοποιήσει όποιον έχει εντρυφήσει, αλλά δεν τον συγκίνησαν ιδιαίτερα οι τρεις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Τότε προς τι το "εκτός τόπου και χρόνου" της πρώτης αράδας; Εκτός τόπου και χρόνου αυστηρώς για το γράφοντα. Προσωπικά μονάχα! Δεν με αφορά και δεν με αγγίζει η όποια βαθμολογία, γιατί αφορά κάτι με το οποίο δεν έχω μια επιδερμική σχέση πομπού-δέκτη. Θεωρώ πως κάποτε κατορθώνουν -λίγοι- καλλιτέχνες να σε εισάγουν στο σύμπαν της τέχνης τους (εδώ της μουσικής φυσικά) και τότε η στάση σου απέναντί τους παύει να υφίσταται στο επίπεδο της απλής κριτικής. Έτσι, δεν μπορώ να ονοματίσω άσχημα τραγούδια του Tom Waits, των Στέρεο Νόβα, των Alice in Chains, των Joy Division, των Interpol. Των Interpol... Οι παραπάνω αποτελούν τα μουσικά σύμπαντα στα οποία μπαινοβγαίνω κατά το δοκούν ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση, τις ανάγκες, τη συγκυρία. Ώρες-ώρες αισθάνομαι κομήτης που ταξιδεύει πάντοτε σε φιλικά σύμπαντα. Οι εν λόγω καλλιτέχνες αποτελούν τα μουσικά σπίτια μου. Ό,τι κι αν ακούσω, όσο κι αν ακούσω, αυτές είναι οι σταθερές μου. Πώς μπορείς να πεις κακιά κουβέντα για το σπίτι που σε μεγάλωσε. Είτε είναι βίλα στην Εκάλη με όλα τα κομφόρ είτε γκαρσονιέρα σ' ένα ημιυπόγειο, είναι το σπίτι σου, διάολε.

Μ' όλα αυτά δεν θέλω να δικαιολογηθώ για την προηγούμενη -βιαστική- ανάρτηση, όπου άσκησα μια πρόχειρη κριτική στο δίσκο, ούτε φυσικά να δικαιολογήσω το μουσικό αποτέλεσμα. Απλώς θέλω να δείξω πως για τους οπαδούς δεν μετράνε ακριβώς τα πράγματα που μετρούν για τους υπόλοιπους. Νομίζω ότι είχε γράψει πριν χρόνια ο Άρης Καραμπεάζης σε μια κριτική, ή του Antics ή του Our love to admire, ότι από δω και στο εξής οι Interpol θα κυκλοφορούν όλο και λιγότερο σπουδαίους δίσκους, που θα ικανοποιούν ωστόσο τους οπαδούς τους. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, καθώς το ένιωσα και με το Interpol και με το Our love to admire. Όντως ακολουθούν καθοδική πορεία από δίσκο σε δίσκο. Και τι μ' αυτό όμως; Άπαξ και μπήκε στην καρδιά μου το Turn on the bright lights, όλα τα μεταγενέστερα βάδισαν στο ίδιο καλά χαραγμένο μονοπάτι. Νομίζω πως τα fanboys θα με καταλάβουν. Ίσως πρόκειται και για ένα κείμενο που εν πολλοίς γράφεται γι' αυτούς. Ωστόσο ευθύς αμέσως θα προσπαθήσω να περιγράψω ει δυνατόν νηφάλια και ώριμα το μουσικό γίγνεσθαι του δίσκου.

Κατ' αρχάς έχουμε να κάνουμε μ' έναν αρκετά μουλωχτό δίσκο. Η αλήθεια είναι πως δεν σε πιάνει με την πρώτη. Λίγε κορυφώσεις υπάρχουν, λίγα συγκρατείς με την παρθενική ακρόαση. Σίγουρα ξεχωρίζει αμέσως το υποψήφιο για μελλοντική ανθολόγηση Lights. Από κει και πέρα, όμως, αμέσως γίνεται αντιληπτό πως εδώ τα πάντα λίγο-πολύ έχουν να κάνουν με την ερμηνεία του χαρισματικού Paul Banks, που οδηγεί την ομάδα όπως και όπου ορίσει. Απ' την αρχή της πορείας τους το πολύ μακρινό 1997 (όταν ο γράφων ήταν 5 χρονών και κλαψούριζε που θα έπρεπε να πάει στο δημοτικό, επειδή μεγάλωσε) η φωνή αυτή και η συγκλονιστική ερμηνευτική ικανότητα του Banks τους έκανε άμεσα αναγνωρίσιμους μαζί με τα μουσικά ηχοτοπία που στήνουν μαεστρικά κάθε φορά πάνω σε ίδιες πάνω-κάτω βάσεις. Εδώ ο ρόλος του ωστόσο είναι μεγαλύτερος, σημαντικότερος, καθοριστικός. Όσο ο δίσκος τυγχάνει πολύωρου repeat, καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με μπόλικη μαυρίλα και σκοτεινιά, όπως του μέτριου εξώφυλλου κι όπως του ντεμπούτου τους "Turn on the bright lights". Χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς αρκετά κολλητικά τραγούδια, χωρίς ευκολίες, ωστόσο χαρακτηριστικά Interpol. Mid-tempo, λυπημένα τραγούδια με ιντερπολικές μελωδίες που φαίνεται να κυνηγούν την ουρά τους. Στίχοι ενός ανθρώπου που πέτυχε γρήγορα και πολύ και τώρα ίσως προβληματίζεται για το γεγονός αυτό. Μια μπάντα σε οριακό σημείο που σε κολλάει στον τοίχο με τα ανατριχιαστικά Always Malaise(The man i am), Memory Serves, σε σηκώνει απότομα με τα πιο catchy Lights, Barricade... Ο Carlos D. αποχώρησε και δεν ξέρω, αν θα επαληθευτώ, αλλά όλα στο δίσκο μοιάζουν να συνιστούν ένα κύκνειο άσμα. Ο δίσκος όσο περισσότερο ακούγεται, τόσο πιο απολαυστικός γίνεται και σιγά-σιγά μπαίνει μέσα σου, ευδοκιμούν οι μελωδίες και οι διάφοροι ρυθμοί στο μυαλό και τη φαντασία σου. Τα πλήκτρα επίσης είναι πιο ανεβασμένα, έχουν πλέον ρόλο σημαντικό στη μουσική. Δεν σκοπεύω να μπω σε καμιά διαδικασία επιλογής κομματιών. Ο δίσκος ακούγεται απ' τη αρχή ως το τέλος και ακούγεται πολλές φορές.

Υ.Γ. Το κείμενο είναι για το Θανάση. Εμένα τελικά με ευχαρίστησε, με συγκίνησε, θα με συντροφεύσει στην Αθήνα. Εσένα;

Bazzinga

Αμηχανία

Δύο απ' τις πιο αγαπημένες μου σύγχρονες μπάντες παρέδωσαν πρόσφατα στο κοινό τις νέες τους δουλειές. Πρόκειται για τους National και τους Interpol. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις έχω ακούσει μία μόνο φορά το δίσκο των Interpol -είναι και ο πιο πρόσφατος των δύο- και λίγες μόνο παραπάνω αυτόν των National. Δεν είναι ότι απογοητεύτηκα ή ότι ξενέρωσα μ' αυτές τις κυκλοφορίες. Απλώς περίμενα κάτι που θα με άγγιζε περισσότερο. Υπόσχομαι να ασχοληθώ τις επόμενες μέρες αρκετά, με πολλές ακροάσεις και ψάξιμο, ώστε να σας τους παρουσιάσω σύντομα.

coraline/ fantastic mr. fox

Το τελευταίο διάστημα η Ματίνα με τροφοδότησε με κάποιες ταινίες, προσωπικές της αδυναμίες, που είδα με σκοπό να κατανοήσω περισσότερο το γούστο της, από περιέργεια αλλά και για το ψυχαγωγικό της υπόθεσης. Τελικώς η περιέργεια δεν σκότωσε τη γάτα. Ούτε καν δηλαδή, αφού πέρασα όμορφες ώρες, γεμάτες απ' αυτό το συναίσθημα που δύνανται να σου παρέξουν μονάχα οι ταινίες εκείνες που θεωρούνται της προτίμησής σου. Κι η αλήθεια είναι πως δεν θεωρούσα και ποτέ δεν θα το έλεγα μέχρι προσφάτως ότι είναι του γούστου μου οι stop-motion ταινίες. Δεν είναι ότι τις θεωρούσα παιδικές. Αυτό θα συνιστούσε παιδαριώδες ατόπημα. Απλώς είχα σχηματίσει την επιπόλαιη εντύπωση πως, παρακολουθώντας κάποια ταινία του είδους, δεν θα συγκινούνταν οι αισθήσεις μου όπως με τις "συμβατικές". Επλανώμην πλάνην οικτράν, λοιπόν! Για του λόγου το αληθές, αφιερώνω απόψε Δευτέρα προς Τρίτη χρόνο και ενέργεια, για να γράψω δυο -ή και περισσότερα- λόγια για τις ταινίες αυτές...

Αρχής γενομένης με τη δεσποινίδα  Coraline Jones. Ποια είν' αυτή; Πρόκειται για μια αξιαγάπητη πιτσιρίκα κάπου στα παράξενα χρόνια στο τσακ πριν σκάσει μύτη η εφηβεία με τα δικά της κόλπα. Η εν λόγω ηρωίδα μετακομίζει σε ένα καινούριο σπίτι, μίλια μακριά από τους φίλους της, οι οποίοι φυσικά της λείπουν αρκετά. Το νέο της περιβάλλον συντίθεται από τους μόνιμα απασχολημένους με τις δικές τους ασχολίες γονείς της, μία σειρά εκκεντρικών γειτόνων, ένα ιδιαίτερο ομήλικό της αγόρι που σταδιακά εξελίσσεται στο μοναδικό της φίλο και ένα άκρως ατμοσφαιρικό χωρικό πλαίσιο (ένα παλιό σπίτι που κρύβει μυστικά και μία φύση που είναι παρούσα στις πιο ταιριαστές εκφάνσεις για ένα εφηβικό θρίλερ φαντασίας). Η μικρούλα μας, δυσαρεστημένη απ' την αδιαφορία των γονιών της και βαριεστημένη απ' τη μοναξιά που βιώνει στο νέο της σπίτι, ανακαλύπτει μία μικρή πόρτα, η οποία δεν πρέπει να ανοιχθεί από κανέναν. Η περιέργειά της την οδηγεί να παρακάμψει κάθε φόβο και σύσταση, οπότε και οδηγείται σ' έναν άλλο κόσμο, όμοιο εκ πρώτης όψεως με το δικό της αλλά και πολύ διαφορετικό. Αρχικά όλα μοιάζουν ρόδινα, σαν να εκπληρώνονται όλα της τα όνειρα. Η πραγματικότητα όμως την προσγειώνει σ' έναν εφιάλτη, απ' όπου ξεφεύγει με τα χίλια ζόρια. Δεν σας είπα πως στην άλλο αυτό κόσμο όλα είναι ρέπλικες του δικού της στην καλύτερη δυνατή τους εκδοχή. Το ίδιο και οι γονείς τους. Τελικά όμως αποδεικνύεται πως οι προθέσεις τους είναι κακές, αφού επιθυμούν να την κρατήσουν για πάντα εκεί, στη δική τους πλευρά, και να την "αλλάξουν" παρά τη θέλησή της...

Πρόκειται για μια δημιουργία του Henry Selick (Nightmare before Christmas) με την τεχνική του stop-motion (η κίνηση πραγματώνεται μέσω της προβολής μιας σειράς εικόνων-καρέ) και γυρίστηκε σε 3D. Ο σκηνοθέτης της κατορθώνει να δώσει μια αρκετά "αναρχική", σουρεαλιστική εικόνα του βιβλίου του Neil Gaiman, στο οποίο βασίζεται το Coraline. Συνήθως τέτοιες ταινίες ελκύουν το θεατή κυρίως με την αισθητική τους, κι όχι τόσο λόγω της ενδιαφέρουσας ιστορίας ή της συναρπαστικης πλοκής. Στην περίπτωσή μας όμως και η αισθητική της ταινίας είναι υπέροχη, με πραγματικά εντυπωσιακότατες εικόνες αλλά και συνολικότερα με προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, μα και η ιστορία της είναι καλή. Δύο οι άξονές της, που συμπλέκονται και μας ανοίγουν μια δίοδο για τον κόσμο της Coraline Jones. Απ' τη μία η σχέση της νεαρής ηρωίδας με τους γονείς της κι απ' την άλλη η ίδια η Coraline, εφόσον δίνεται μεγάλη βαρύτητα στο χαρακτήρα της. Πρόκειτα για μια κοπέλα σε διαρκή σύγχυση, που καλείται απ' την ηλικία της, απ' τις καταστάσεις, απ' την επερχόμενη εφηβεία, να ικανοποιήσει την περιέργειά της, να εξερευνήσει τον εξωτερικό και τον εσωτερικό της κόσμο, να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες, να ατσαλωθεί απ' αυτές και να δείξει το απαραίτητο θάρρος μπρος σε ό,τι επιχειρεί να εκμεταλλευτεί αυτή τη ρευστή συναισθηματική και πνευματική της μετάβαση απ' την παιδική στην εφηβική ηλικία. Τελικώς, η ταινία ίσως να λειτουργεί -γενικεύοντας φυσικά- και καθ' αυτόν τον τρόπο. Ως η ιστορία κάθε νέου που περνά αυτή την περίεργη μεταβατική φάση και βγαίνει αλώβητος. Συμπερασματικά, μια αξιοπρόσεκτη ταινία, που ναι μεν δεν απογειώνεται στο φινάλε, μα δεν παύει να ικανοποιεί συνολικά -τουλάχιστον το γράφοντα.

 Κι αν το Coraline αποτελεί ένα εφηβικό θρίλερ φαντασίας που μπορεί να προσελκύσει και μεγαλύτερες ηλικίες, το Fantastic Mr. Fox διαθέτει μια απλούστατη παιδική ιστορία με φινίρισμα που δεν θα συγκινήσει τους μικρούς μας φίλους. Μπέρδεμα; Για τους παραγωγούς που πλήρωσαν για την ταινία του Γουές Άντερσον ίσως, για εμάς ούτε καν. Τουναντίον, ο σκηνοθέτης του αγαπημένου του γράφοντος "Οικογένεια Τενεμπάουμ" τα κατάφερε άριστα. Έστησε μια ταινία stop-motion ρέτρο αισθητικής (χρησιμοποιήθηκαν 15 καρέ-στριπάκια ώστε η κίνηση στην ταινία να μην είναι ομαλή αλλά σπαστή!) διασκεδαστική και γεμάτη θετική διάθεση. Στη διάθεσή του είχε δυο σημαντικά όπλα: το σενάριο που βασίζεται σε βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ (παιδικός ήρωας του γράφοντος και απ' τους καλύτερους παιδικούς συγγραφείς) και την πλειάδα γνωστών ηθοποιών που δάνεισαν τις φωνές τους στους ήρωες της ταινίας. Πρόκειται πιθανότατα για το καλύτερο -από πλευράς ονομάτων- voicing cast σε τέτοιου είδους δημιουργία, καθώς συγκεντρώνει μεταξύ άλλων τους George Clooney, Meryl Streep, Willem Dafoe, Bill Murray, Owen Wilson, Adrien Brody, Jarvis Cocker (!!!)... Στα της ιστορίας τώρα, ο κύριος Fox είναι ένας πρώην κλεφτοκοτάς (και κλεφτοκοτοπουλάς άμα λάχει) και νυν καλός οικογενειάρχης και δημοσιογράφος. Η φύση του όμως, αυτή του άγριου ζώου, και τα ένστικτα του, που του υπαγορεύουν την επιστροφή στις προγενέστερες συνήθειές, βάζουν σε μπελάδες την οικογένειά του αλλά και τα υπόλοιπα ζώα της περιοχής. Τελικώς, βέβαια, η αναμέτρηση με τους τρεις εχθρικούς γαιοκτήμονες κι επιχειρηματίες της περιοχής έχει ως νικητές την αλεπού της ιστορίας μας και τα υπόλοιπα αξιαγάπητα ζωάκια. Έξυπνες σκηνές, κοφτεροί διάλογοι, καλό χιούμορ που βγάζει γέλιο κάποιες στιγμές συνθέτουν μια ταινία που δικαίως κέρδισε μια υποψηφιότητα για όσκαρ. Λίγο χαλάνε το αποτέλεσμα τα διάφορα, διάσπαρτα, ηθικά διδάγματα, τα οποία προσπαθεί όπως-όπως να κουκουλώσει ο Άντερσον.

Ο δρόμος της πονηρίας

 Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι ο Γιόνας Καζλάουσκας και οι παίχτες του θα έκαναν το σωστό. Ανακουφίστηκα πάντως, διαπιστώνοντας ότι οι Ρώσοι για τους δικούς τους σεβαστούς λόγους επεδίωξαν τη νίκη. Αυτοί ηθικοί ιεροκύρυκες του αθλητικού fair-play κι εμείς στερεοτυπικά φτωχοδιάβολοι που πλησιάζουμε το στόχο δόλια μέσα κατεργαζόμενοι; Δεν θα το' λεγα! Ανατρέχοντας λίγο στα ψιλά των εγχώριων φυλλάδων, πληροφορήθηκα για την άγρια αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ του ομοσπονδιακού προπονητή της Ρωσίας, Ντέιβηντ Μπλατ και των Ρώσων δημοσιογράφων, με αφορμή την κακή εικόνα του αντιπροσωπευτικού τους συγκροτήματος και του δυσοίωνου μέλλοντος που τους περιμένει στη διοργάνωση. Οι λιγοστές γνώσεις μου επίσης αναφορικά με το έμψυχο δυναμικό της ρωσικής ομάδας αρκούν, για να επιβεβαιώσουν -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- το σχεδόν προφανές: η Ρωσία μας νίκησε κι έπαιξε όντως για τη νίκη, όχι επειδή διέπεται από άλλου είδους αξίες (ρομαντικές, στιβαρές... μπλα μπλα μπλα), αλλά γιατί τη ΣΥΜΦΕΡΕΙ τη δεδομένη στιγμή η επιλογής της ηρωικής εξόδου απ' τη σκηνή του φετινού Μουντομπάσκετ, εφόσον δεν είναι φτιαγμένη από μέταλλο υψηλών προδιαγραφών και συνεκδοχικά δεν δικαιούται να ονειρεύεται πορείες, μεγαλεία και διακρίσεις αλλοτινών εποχών.

Εν αντιθέσει με την ομάδα της Ελλάδος η οποία, ναι μεν πραγματοποίησε αποκλειστικά και μόνο τραγικές κι απογοητευτικές εμφανίσεις στην πρώτη φάση της διοργάνωσης στην Άγκυρα διαψεύδοντας τις προσδοκίες που η ίδια είχε καλλιεργήσει με την καθηλωτική απόδοση των φιλικών προετοιμασίας, αλλά δεν έπαψε να διαθέτει τις περγαμηνές για κάτι καλύτερο από μια τιμητική θέση μεταξύ πέμπτης και όγδοης (μία απ' αυτές θα καταλάμβανε, κερδίζοντας το αποψινό παιχνίδι και χάνοντας στον προημιτελικό απ' τις ΗΠΑ τις οποίες θα καλούνταν να αντιμετωπίσει). Ενώ τώρα το μονοπάτι που η ίδια χάραξε με την επιλογή της, αν και δύσβατο, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση άβατο. Ισπανία και στη συνέχεια Σερβία ή Κροατία διαφέρουν παρασάγγας απ' τον σκόπελο των ΗΠΑ. Η αποδυναμωμένη θριαμβεύτρια της Ιαπωνίας δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε κακό δαίμονα της Ελλάδας, καθώς χωρίς Γκασόλ και Καλντερόν χάνει μπόλικη απ' τη δύναμή της και μάλιστα σε δύο νευραλγικές θέσεις. Το αυτό ισχύει και με το παραπάνω είτε για τη Σερβία είτε -πολύ περισσότερο- για την Κροατία. Έτσι, η λάμψη του μεταλλίου που είχε αρχίσει να χάνεται, αχνοφαίνεται ξανά -δυνητικά όλα αυτά.

Πραγματιστική επιλογή επομένως απ' αυτή τη σκοπιά. Κι αλλιώς όμως, αν ειδωθούν τα πράγματα, πάλι ορθή η απόφαση. Επικοινωνιακά σίγουρα θα βόλευε να ενδυόταν τον περήφανο μανδύα της αθλητικής αξιοπρέπειας, κατεβαίνοντας στον αγώνα για τη νίκη και διατυμπανίζοντας ότι δεν δειλιάζει μπρος σε οποιονδήποτε αντίπαλο, μα κι ότι της αρμόζει να μάχεται μόνο και πάντοτε για τη νίκη. Καλά όλα αυτά αλλά δυστυχώς ασύμβατα με τη σημερινή εικόνα της ομάδας. Ίσως η ομάδα του Βελιγραδίου που κατέκτησε το Ευρομπάσκετ ή αυτή της Σαϊτάμα που κατετάγη δεύτερη στον κόσμο να μπορούσε να αναπτύσσει τέτοια ρητορική (ενδεή ουσίας πάντως) και να την υποστήριζε κιόλας. Τη δεδομένη χρονική στιγμή όμως κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά αυτοκαταστροφικό, αφού όλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουμε πως θα βρίσκαμε σε τοίχο αδιαπέραστο απέναντι στις ΗΠΑ. Οπότε τι; Δυνατότητα διάκρισης και όνειρα μεταλλίου ή προσήλωση στο όποιο fair-play;

Η άποψη του γράφοντος νομίζω έγινε κάτι περισσότερο από κατανοητή απ' τις πρώτες αράδες κιόλας του κειμένου. Ωστόσο, μολονότι δεν είναι αιρετική, πιθανότατα έχει μειονοτικό αντίκρυσμα στην αθλητική κοινή γνώμη που της τέθηκε εδώ και κάποιες μέρες το δίλημμα: νίκη ή ήττα; Η πλειονότητα πήρε θέση υπέρ της "περήφανης" νίκης. Κατανοητό όπως και να το κάνουμε. Δεν θα μάθουμε τώρα σε τι χώρα ζούμε. Οφείλω να σημειώσω πάντως ότι η FIBA, μην εφαρμόζοντας κλήρωση για τα χιαστί ζευγαρώματα (δηλαδή να κληρώνονταν παραδείγματος χάριν όλοι οι τέταρτοι με όλους τους πρώτους), ουσιαστικά νομιμοποιεί τέτοιες κυνικές επιλογές όπως της Ελλάδας. Οπότε δεν στερείται ηθικού έρματος όσο αυτό καθορίζεται κάθε φορά στα πλαίσια της εκάστοτε διοργανώτριας αρχής. Φυσικά δεν ήταν ωραία η εικόνα του σημερινού παιχνιδιού (αστεία θα ήταν πάντως σίγουρα, αν επιθυμούσαν και οι δύο ομάδες την ήττα!), αλλά τι να κάνουμε; Συμβαίνουν πολύ συχνά αυτά, όταν υπάρχουν χιαστί παιχνίδια και δυνατότητα επιλογής. Θα ήθελα πολύ να ξέρω πόσοι απ' αυτούς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ενάντια στη "ντροπιαστική" επιλογή και ήττα της εθνικής, δεν χάρηκαν με το περσινό ανέλπιστο χάλκινο μετάλλιο που επιτεύχθηκε εξαιτίας μια παρόμοιας ήττας (ηθελημένη ήττα με τη Γαλλία που μας οδήγησε στο σταύρωμα με την Τουρκία κι όχι με την Ισπανία... δε ρεστ ιζ χίστορι);