embrasse-moi

Το κάτωθι υπέροχο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ το αναζήτησα αρκετά στο διαδίκτυο, για να το δείχνω στους καλούς μου φίλους...μα φευ! Νάδα, καλοί μου αναγνώστες. Οπότε το μετέγραψα εγώ από το βιβλίο του Πρεβέρ " θέαμα και Ιστορίες " σε μετάφραση του Γιάννη Βαρβέρη.Καλή ανάγνωση, λοιπόν.

Φίλησέ με

Σε μια γειτονιά της πόλης του Φωτός

Όπου δεν έχει φως ποτέ δεν έχει αέρα

Όπου ο χειμώνας σαν το καλοκαίρι είναι χειμώνας πάντα

Στεκότανε στη σκάλα εκείνη

Εκείνος δίπλα της εκείνη δίπλα του

Κι ήτανε νύχτα

Μύριζε το θειάφι

Απ’ του κοριούς που είχαν σκοτώσει το ίδιο μεσημέρι

Κι εκείνη του ‘λεγε

Είναι σκοτάδι εδώ

Δεν έχει αέρα

Σαν καλοκαίρι είναι χειμώνας ο χειμώνας πάντα

Κι ο ήλιος του καλού Θεού ποτέ δε λάμπει εδώ

Γιατί στις πλούσιες γειτονιές έχει πολλά να κάνει

Λοιπόν σφίξε με σφίξε με στην αγκαλιά σου

Φίλησέ με

Φίλα με πολύ

Αργότερα θα ‘ναι πολύ αργά

Τώρα που ζούμε φίλα με

Γιατί εδώ πεθαίνεις

Είτε απ’ τη ζέστη είτε απ’ το κρύο

Πνίγεσαι παγώνεις

Δεν έχει αέρα εδώ

Αν σταματούσες μια στιγμή να με φιλάς

Νομίζω πως θα πέθαινα πνιγμένη

Στα δεκαπέντε χρόνια μου

Στα δεκαπέντε τα δικά σου

Τριάντα και των δυο

Στα τριάντα του κανείς δεν είναι πια παιδί

Μπορεί πια να δουλέψει

Μπορεί ν’ αγκαλιαστεί

Αργότερα θα ‘ναι πολύ αργά

Τώρα λοιπόν που ζούμε

Φίλησέ με!

ο lunatic

O lunatic κουράστηκε.

Δεν ξέρω τι φταίει, αν είναι το σχολείο με τα διαβάσματα και διαγωνίσματά του ή αν πρόκειται για κάτι λιγότερο προφανές. Πάντως το γεγονός της κούρασης παραμένει να με αποξενώνει από τον εξώστη. Έτσι έχω αφήσει τα πράγματα λίγο στην τύχη τους. Αισθάνομαι κουρασμένο το μυαλό μου. Κι όμως θέλω να γράψω για τόσο πολλά πράγματα. Ο κόσμος αλλάζει, ο κόσμος ακούει ωραίες μουσικές, ο κόσμος διαβάζει ποιήματα. Θέλω να γράψω, να γράφω μάλλον, για όλα αυτά. Να περιγράψω τι βλέπω. Να επικοινωνήσω τη ματιά μου...μα είναι δύσκολη αυτή η περίοδος.

Γι' αυτό και αφήνω την επόμενη συνάντησή μας να μένει μετέωρη...ας είναι έκπληξη και για τους δυο μας.

au revoir

north american scum

lunatic in oktana

lunatic <-- an insane person


etymology <-- from old french lunatique, from late latin lunaticus derived from latin luna




(. . .)


Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: «Μα τι θα πη Οκτάνα ;»


Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθη γρήγορα. Όμως διά να γίνη πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.



Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:

Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμσυν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

(. . .)

Ανδρέας Εμπειρίκος

άσε τα καμώματα