smoking hero #6

Το διάβασα σήμερα στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, μου άρεσε και το μεταγράφω εδώ, στους ήρωες...



Ένα τσιγάρο που ζητά ν' ανάψει
σταλιάζει η μνήμη όσων ζήσαμε μαζί
μέσα στον ιδρωμένο αέρα της ομίχλης
δαγκώνει το ρίγος ανάμεσα στα δόντια
και κουμπώνεται

χώνοντας τα χέρια σε μια αξιοπρέπεια λεπτή
κάτω απ' την άραχλη ελπίδα ενός φανού
ένα τσιγάρο τα αισθήματα
σε φίνο κοστούμι

πίνουν απ' την καύτρα το πείσμα
ενάντια στο να σβήσουν.

Γεώργιος Λαγούρος

vlad

22/1/2010

Κάτι τέτοιες ώρες είναι, νομίζω, οι πιο γαμάτες, για να πίνεις τον καφέ σου χαζεύοντας στον υπολογιστή. Έξω ,από χθες, το σκέφτεσαι και δεύτερη φορά πριν βγεις, καθώς ο καιρός στράβωσε - ή ήρθε στα συγκαλά του. Όπως το πάρει κανείς. Οπότε μία επιλογή είναι το χάζεμα και η άλλη το διάβασμα. Τώρα, για το ποιο είναι καλύτερο ας μην σχολιάσω καθόλου, αν και τον τελευταίο καιρό, που νιώθω αποσυμπιεσμένος σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τα μαθήματα και τις εξετάσεις, τα βρίσκω ξανά ενδιαφέροντα. Ψέματα, όχι κι ενδιαφέροντα μα τουλάχιστον δεν με απωθούν, δεν υπάρχει καμία απόκρουση και καμία αντιπαλότητα. Αντιπαλότητα πλάκα-πλάκα αρχίζει να δημιουργείται εκ του μηδενός και ταχύτατα μάλιστα με την τοπική ΚΝΕ, που πάλι μας τα έσπασε τις προάλλες στη συζήτηση του συντονιστικού. Κι έχω και καλές προθέσεις, ρε παιδί μου, και λέω μέσα μου ας "είμαι ανοιχτός" και "δεν φταίνε τα παιδιά που προσπαθούν, ζορίζονται, θα έλεγα, να φέρουν τη λαοκρατία ετεροχρονισμένα στην όλο προσμονή χώρα μας και τους βγαίνει η όλη διαδικασία σε συμπτώματα καταπιεσμένης λούγγρας ( ή λούγκρας, θα σας γελάσω... )". Η κακιά η ώρα ευθύνεται για όλα. Εκείνη η στιγμή που τα κόζαρε από μακριά το έμπειρο κνιτικο μάτι του καθοδηγητή και τα έβαλε στο βρακί του κόμματος. Φοβερό! Μιλούσα με παιδιά που έχουν να σκεφτούν ελεύθερα ( όσο γίνεται ) εδώ και χρόνια. Αν και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτό είναι σύνηθες. Το αντίθετο θα έπρεπε να με εντυπωσιάζει περισσότερο. Ε και τώρα το βλέπω να σταματάνε να μας τραμπουκίζουν στο συντονιστικό, αλλά στάνταρ θα συστήσουν ξανά το δικό τους, για να καταγγείλουν εμάς και τις προσπάθειες μας ως διασπαστικές του μαθητικού, του αγροτικού, του οικοδομικού, του κομμουνιστικού κινήματος...αντιλαϊκή καταιγίδα στο μυαλό μου ξέσπασε μόλις σε είδα. Παρεπιμπτόντως, ήμουν τόσο σίγουρος ότι, όταν έγραφα στο γκούγκλ "αντιλαικη", για να μου βγάλει τη λέξη κάπου με διαλυτικά ( είμαι γνωστός άμπαλος ) και να την επικολλήσω εδώ, θα ήταν το πρώτο αποτέλεσμα ο ριζοσπάστης που δεν τη φχαριστήθηκα καθόλου τη μαντεψιά μου, την επιτυχία μου. Όλα αυτά τα περί ΚΝΕ, ή καλύτερα ο σωρός των συνειρμών, με τη συνοδεία των lcd soundsystem και των kasabian. ΟΚ, οι πρώτοι είναι καταπληκτική μπάντα, ειδικά όταν θες ένα σιγουράκι με σκοπό να ανέβεις λίγο σε διάθεση. Οι δεύτεροι ήταν πάντοτε για μένα η μπάντα που είχε τις προοπτικές, σου έδειχνε, βρε αδερφέ, πράγματα που σε ενθουσίαζαν, αλλά που εξίσου πάντοτε μαζί με τα διαμάντια πήγαινε κι η φύρα. Μέχρι τον περσινό, πλέον, δίσκο που γάμησε, πήρε κεφάλια, έσπειρε και τα λοιπά μεταλάδικα. Γουστάρω τώρα και θα ανεβάσω και μια φωτογραφία kasabian, έτσι για την καύλα. Πρέπει να την κάνω για διάβασμα σιγά-σιγά. Ευελπιστώ να με πιάσει κι αύριο η προκοπή και να γράψω καμιά αράδα. Αν και έχουμε και μοίρασμα και στρατολογία, γενικά δουλίτσες. Τέλος πάντων. Θα δούμε. Γεια, προς το παρόν.

Η γεωγραφία είναι απόλυτη. Το χάος είναι η γεωγραφία της αγάπης.

Η γεωγραφία είναι απόλυτη
Το χάος είναι η γεωγραφία της αγάπης
Το μάθημά μου το πήρα
Κι αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει πουθενά

Εσύ βλέπεις εικόνες σε κίνηση
Άσκοπος χρόνος
Θα πάρεις το δρόμο σου κι έτσι δε θα ενωθούμε ποτέ
Χρειάζεται μια διακοπή ρεύματος
Για να συνειδητοποιήσεις τη μοίρα
Σαν αϋπνία
Σιωπηλή ακινησία
Μια ενδότερη χώρα με οδηγεί στην αϋπνία, την απώλεια
Σπρώξε με, βαριέμαι τη διασκέδαση
Το αυτόματο μέλλον
Μοιάζεις με τέρας όμως μ' αρέσεις
Μπορείς να ικανοποιήσεις τους στόχους μου
Και να μη ζητήσεις τίποτε άλλο από μένα
Είναι απλό, σαν προοπτική δρόμων

Μάθημα δεύτερο
Τα κτίρια είναι πιο σταθερά απ' τα βήματα,
Τα δέντρα, τον τρόπο που μαρκάρεις τις εποχές
Απ' το ένα παράθυρο στο επόμενο όνειρο
Προεκτάσεις ενός ανεξέλεγκτου κόσμου
Από εδώ μέχρι τα ψυγεία
Τα καταψυγμένα ζώα ονειρεύονται τη διακοπή του τρεξίματος
Μετά από εκεί δε βλέπεις

Μάθημα τρίτο
Θα τρως και θα κάνεις σεξ
Θ' αποκτήσεις κοινωνική συνείδηση
Κι ένα νούμερο σε οποιαδήποτε τράπεζα

Μάθημα τέσσερα
Σιωπή

Χα, χα!

Μάθημα πέντε, έξι, επτά, οχτώ,
Αδιάβαστος,
Εννιά, το ανάποδο του έξι
Συνδυασμός του εξήντα εννιά
Πολιτισμός

Μάθημα δέκα
Τα έμαθες όλα, είσαι ελεύθερος
Μα έχεις μόνο μία επιλογή...

Τα βιλία που θα χαρίσω στον αγέννητο γιο μου και τα απαραίτητα εσώκλειστα, ιδιόχειρα σημειώματα

- Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης
- Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, Όσκαρ Ουάιντ
- Ούτε τύμπανα ούτε τρομπέτες, Γιάννης Τριάντης
- Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας, Χανς Μαγκνους Εντσενσμπέργκερ
- Στο δρόμο, Τζακ Κέρουακ


Το Μονόγραμμα. . . για τη λεπτή συγκίνηση, για την όξυνση των συναισθηματικών αισθητηρίων σου, για τη γνώση της αυθύπαρκτης χαράς του έρωτα και της αγάπης, για τη θάλασσα μέσα του που θα ήθελα να την ακούς σε όλη σου του ζωή κάπου-κάπου και να ποτιστείς μ' αυτή, για την υπεροψία της αγάπης που όλα τα τσακίζει μα και που παύει την κατάλληλη στιγμή για να γίνει ποίημα, για τους δύο που έγιναν ένα και ξανά δύο αλλά έμειναν ένα στο μυαλό του, στο μυαλό της, για να έχεις αποθέματα κουράγιου όταν θα πρέπει να βρίσκεις θάρρος και να φανερώνεις τ' αφανέρωτά σου, για τη θρησκευτικότητα που θα μάθεις να ψάχνεις, για τον άνθρωπο που είμαστε και είναι θεός, γιατί :



" τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή "




Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. . . για την ομορφιά που μόνη αυτή θα μας σώσει, πρέπει να ξέρεις από νωρίς, πρέπει να ξέρεις για τον αισθητικισμό εμού του ιδίου και για τον αισθητή, τον εστέτ που θα ξυπνά μέσα σου, για το λόρδο Χένρι, για το λόγο για το λόγο, για την αυτοπραγμάτωση της άσκησης ύφους που μπερδεύει αισθήσεις και σώμα σε χαρμάνι φλεγματικής αστικής ευγένειας και της συνακόλουθης αριστοκρατικής υποκρισίας, για το νέο που είναι απλώς όμορφος, που - ίσως - είναι μόνο όμορφος μα δεν πρέπει να τον παρατηρείς, γιε μου, ως ωραίο τίποτα διότι πικρά τον υποτιμάς, για τα λουλούδια που είναι λέξεις κοκκινωπές, βαθυγάλαζες, βιολετί ανθίζουσες υπό τον ήλιο της μεταφυσικής της έμπνευσης. για τα λουλούδια που είναι λέξεις αγκαθωτές, πληγωτικές, για να μάθεις τον πόνο της φθοράς πριν αντιμετωπίσεις τις κατάρες του Μπωντλαίρ και τις ικεσίες του Αλεξανδρινού, για τη ζωή και την τέχνη, την τέχνη και τη ζωή υπό το πρίσμα του Νταλί, για να εντυπωσιάζεσαι από την ομορφιά και να το δείχνεις υπερβαίνοντας τα υπερήφανα εσκαμμένα, για τις χαρακιές αίματος, για να επιθυμείς/ για να επιθυμήσεις έστω μια φορά/ να είσαι ο λόρδος Χένρι, ο ωραίος Ντόριαν, να είσαι ο τραγικός μας ζωγράφος, να μην ντρέπεσαι να ονειρεύεσαι να μην αισθανθείς παράξενα όταν τα όνειρά σου κυλάνε στις φλέβες σου, για να σου γίνουν αυτά κτήμα και γνώση εξ απαλών ονύχων κι όχι στερνή που επιθυμείται αναδρομικά, να μη φοβάσαι τίποτα


Το Ούτε τύμπανα ούτε τρομπέτες. . . για τους ανθρώπους που όταν θα διαβάζεις αυτό το βιβλίο θα εκλείπουν ή θα έχουν αποτραβηχτεί ως δαχτυλοδεικτούμενοι, που και τώρα κάπως έτσι είναι για όσους μέσα στη βουή της ρουτίνας και της τριβής της καθημερινότητας ψάχνουν αξίες : την ευγένεια, την απλότητα, την αξιοπρέπεια, φόρος τιμής αυτό το βιβλίο για τον τύπο των ήλων και το κανάλι ένα του Πειραιά, για τον πρώτο και καλύτερο smoking hero, για να βρεις το απροσποίητα ταπεινό στην ευγένεια και στους τρόπους που ο πολύς ο κόσμος ονομάζει καλούς μα που εμείς θα τους λέμε ανθρώπινους, για να υγράνουν τα μάτια με το Αγρίνιο, το φάρο και τα άψυχα αντικείμενα που τελικά πρέπει ν' αρχίσουμε να τα βλέπουμε κι αλλιώς, για να μάθεις ότι ζωή μπορεί να υπάρξει παντού, και για να δεις εμένα μέσα στις σελίδες να περιδιαβαίνω τις σελίδες και να φτάνω στο τέλος του φύλλου της Ελευθεροτυπία για να μάθω, να πάρω και να γίνω πιο δυνατός, για την χαμηλόφωνη αισθαντικότητα και το χαμηλόφωνο του ωραίου


Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας. . . για το λίγο του κόσμου που εμείς το θέλαμε πολύ, που κι εμείς, γιε μου, πολύ θα το θέλουμε μαζί, για την αυτοπεποίθηση και την αυτοσυγκράτηση, για τους αναρχικούς ήρωες, για την αξιοπρέπεια και τη συναίσθηση της ασημαντόητας, για το Μπουεναβεντούρα Ντουρούττι, για τον Φρανσίσκο Ασκάσο, γιατί καμιά επανάσταση δεν γίνεται όπως μια προηγούμενη, γιατί τα ισπανικά χώματα - ίσως - πρέπει να τα τιμάμε πιότερο από τα δικά μας του τόπου μας, όχι ως αναρχικοί μα ως αθεράπευτα ρομαντικοί και οραματιστές, τη Βαρκελώνη, την Καταλωνία, τη Σαραγόσα, την Αραγονία τις ασπαζόμαστε μπας και ονειρευτούμε χωρίς το σφίξιμο του ονείρατου που κάτι τέτοιες στιγμές σταθερά ελαφρώνει τη μέθη και τη μαστούρα , για την κολεκτιβοποιημένη ανθρωπότητα που μάθαμε να ζητάμε και που θα μάθεις να ζητάς, για τα διαψευσμένα ιδανικά τους αναρχικούς υπουργούς, για μια κηδεία που είναι διαδήλωση και λειτουργία εκκλησίας καθολικής και μαυροκόκκινη σημαία και αναρχική αναπνοή, γιε μου για να δεις τους ανθρώπους που την απλότητά τους την έχουν μάθει καλά - τους την έχουν διδάξει καλά - να φέρονται ως λιοντάρια , ως αρπακτικά, ως το τέλος του κόσμο θέλοντας να στείλουν το μπουκάλι που θα πετάξουμε ένα σούρουπο ή κάποιο φθινοπωρινό χάραμα απ' την ακτή, το μπουκάλι με το χαρτί που θα λέει μόνο ελευθερία και θα λέμε συνομωτικά μεταξύ μας " όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ", για όλα αυτά και για την κατάρτιση και την πράξη και τη σύζευξή τους και το τέλος του πασιφιστικού ονείρου


Το Στο δρόμο. . . τιμής ένεκεν για τον πατέρα σου, για το βιβλίο που άλλαξε τον τρόπο σκέψης του, που σταθερά απ' την ανάγνωσή του τον γεμίζει ευθύνες απλού μεγαλείου, για τις μοίρες που εκείνο το καλοκαίρι της εφηβείας μετακινήθηκα εγώ με το Σαλ και το Νηλ και και και και. . . και που ελπίζω ακόμα, όταν θα φτάσει στα χέρια σου, να έχει τη δύναμη να τσακίζει και να μεταβάλλει και να στρέφει το νου προς τη χαμένη γενιά, για τη χαμένη γενιά, για τη δική μου, για τη δική σου χαμένη γενιά, για ένα ουρλιαχτό που αρθρώθηκε κάποτε από έναν της παρέας, ένα ποιητή-λύκο, για τις εμπειρίες που είναι όλες τους καλοδεχούμενες είτε θετικές εκ πρώτης όψεως είτε εντελώς αρνητικές, γιατί θα πηγαίνουμε κι ας μας βγει και σε κακό, μα για να διαπιστώσεις κι εσύ τη χαρά του δρόμου, και της πυρετικής οδήγησης ενός ονείρου τετράτροχου παρέα με πάσης φύσεως εξαρτήσεις, γυναίκες, ποίηση, ντρόγκα, ποτό. . . για να μη νοιώθεται ο χρόνος, για να μη νοιώθεται η αστική αδηφάγος προσμονή, για δυο κρανία σε ένα νοτισμένο τζάμι του πανεπιστημίου της Κολούμπια, για να έχεις, μικρέ μου, την ευκαιρία να σου αλλάξει η ζωή, για να βαφτιστείς τελικά όπως σου πρέπει κατευθείαν στα βαθιά της τζαζ, του πυρετού της τρέλας, της ζωής

για τις τσάρκες


για τις τσάρκες


για τις τσάρκες