poetic breaths

Σίγουρα πολλά λείπουν απ' τις ζωές μας. Ατομικά ή συλλογικά, όπως και να ιδωθούν τα πράγματα σήμερα αλλά και, ας είμαστε πραγματιστές, πάντοτε, ελλείμματα βιώνονται σε πολλά επίπεδα απ' τον καθένα. Χρόνος, χρήματα, ελευθερία, έρωτας, σιγουριά και πάει λέγοντας. Όλα αυτά μας σημαδεύουν συχνότερα με την απουσία τους παρά με την παρουσία τους.

Στο μικρόκοσμο της πόλης μας, των Ιωαννίνων, διατυπώνονται πλείστα όσα αιτήματα ατομικά και συλλογικά για κενά που επιθυμείται να καλυφθούν, να μας καλύψουν ή και να καλύψουμε. Δύο τα χαρακτηριστικά αυτών των αιτημάτων, όπως προσλαμβάνονται απ' του γράφοντος το ταπεινό μυαλό: αφενός πρόκειται για αιτήματα στην πλειονότητά τους χρησιμοθηρικού, υλικού, πρακτικού χαρακτήρα (λόγου χάρη χρηματικές διευθετήσεις, κατασκευαστικά ζητήματα, επίλυση καθημερινών προβλημάτων πρακτικής φύσης και τα ρέστα) κι αφετέρου σχεδόν τα περισσότερα απ' αυτά εναποθέτουν μια επιθυμία ολοκληρωτικά σε κάποιον τρίτο, είτε ο τελευταίος είναι ο οποιοσδήποτε φορέας είτε κάθε φυσικό πρόσωπο, χωρίς να διατηρούν και κάποιο στοιχείο πιθανής ατομικής πρωτοβουλίας, ανάμειξης για τον πομπό του αιτήματος. Δηλαδή, ορθά κοφτά, συμβαίνει πολύ συχνά να αιτούμαστε, όντας συνειδητά απρόθυμοι για κάθε συμμετοχή που θα βοηθά στην επίτευξη του αιτήματος, που στην τελική συνιστά μια διατυπωμένη, εκπεφρασμένη -στην περίπτωσή μας- επιθυμία. Επιθυμία δική μας. Ίσως να έχει να κάνει με τη φύση του κενού που ίσως καλυφθεί και το οποίο συχνά είναι υλικό, ίσως -πιθανότατα- να είναι αυτό παρεπόμενο του τρόπου σκέψης, δράσης, λειτουργίας του ατόμου μέσα στην κοινωνία σήμερα. Δεν είναι αυτό το θέμα μας πάντως.

Αυτό που πραγματικά με απασχολεί και με κινητοποίησε να σκεφτώ, να συζητήσω, να κατασκευάσω και να γράψω (με αυτή τη σειρά, παρακαλώ) είναι ένα δικό μου διαπιστωμένο κενό. Της ποίησης. Όχι τόσο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά κυριότερα σε αυτό του χώρου στον οποίο διάγω μέχρι τώρα, δηλαδή τα Γιάννενα. Σκεφτόμουν ότι είναι απίθανο να περπατήσεις την πόλη και να δεις ποίηση αποτυπωμένη στους δρόμους της, στα κτίριά της...Και σκεφτόμουν ακόμη, πόσο θα συγκινόμουν με έναν περίπατο στην πόλη που θα με οδηγούσε μπροστά στην ευαισθησία ενός αγνώστου συμπολίτη, περαστικού -ποιος ξέρει;- να αποτυπώσει σε κοινή θέα με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο ένα ποίημα, που τυγχάνει να είναι και δικό μου αγαπημένο. Ή που τη συγκεκριμένη στιγμή της οπτικής επαφής με γεμίζει, με ικανοποιεί, με χαροποιεί, με ευαισθητοποιεί, με εκνευρίζει, με απωθεί, μου φέρνει εμετό. Το θέμα είναι να προκαλείται συναίσθημα. Η απάθεια του κόσμου μας τείνει σε απόλυτο μαρτύριο. Δεν ζούσε σε ποιητικές μέρες, μας λένε. Αλλά και ποιος θα το κρίνει αυτό; Κι άλλωστε ένα ποίημα μπορεί να ξεπηδήσει από οπουδήποτε κι ένα συναίσθημα μπορεί να προκληθεί ακόμη και σήμερα από μια αράδα στίχους έντεχνα συνταιριασμένους.
Το δικό μου αίτημα, λοιπόν, είναι για περισσότερη ποίηση στην πόλη. Αρκετά με τα σλόγκαν, τις διαφημίσεις, τα συνθήματα...Μας χόρτασαν όλα αυτά ασχήμια, βρισιές, θυμό, κάποτε μας γέννησαν προβληματισμούς, άλλοτε μας χάρισαν απλόχερα την ευθυμία. Αλλά αρκετά! Ας έρθει και η ποίηση κάπου να χωθεί -κάντε έναν κώλο παραπέρα- ανάμεσα σ' όλα αυτά. Όχι, για να επιβληθεί. Δεν είναι του χαρακτήρα της, νομίζω. Ούτε για να κερδίσει κάτι. Ίσως το μόνο που να θέλει και να έφτασε στο σημείο να ντρέπεται να το ζητήσει στην εποχή μας -σκάσε ποίηση, πεινάμε...σκάσε ποίηση, γαμάμε- είναι μια στάλα προσοχή. Και, παρακαλώ την προσοχή σας, σε καμία περίπτωση για να ακούσει τα μπράβο μας, αλλά για να μας θυμίσει ποιοι είμαστε και πού μας φτάσαμε. Άντε και κανά σιγανό χειροκρότημα μπορεί να το θελήσει. Αλλά μονάχα αυτό.

Πώς θα γίνει αυτό; Ευτυχώς συνειδητοποίησα νωρίς-νωρίς ότι όσο και να χτυπήσω, ή και να χτυπήσουμε, τις πόρτες των γραφείων δεν θα πετύχω κάτι, ακόμη κι αν τις βρω ανοιχτές. Οπότε μόνοι μας θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μόνοι μας θα ικανοποιήσουμε το αίτημά μας. -Εγένετο project δηλαδή, Στέφανε; -Ω, ναι, εγένετο project. Ας βρούμε ο καθένας τον τρόπο του, το μέσο που μας αρέσει να χρησιμοποιούμε κι ας αναπνεύσουμε ποιητικά. Οι ανάσες μας είναι ανάσες ανέχειας, ανασφάλειας, φόβου, έλλειψης...οι ανάσες μα είναι βρώμικες... Ας γίνουν και ποιητικές, έστω για λίγο. Και δεν πρέπει να λησμονούνε πως η μετάδοση της ποίησης είναι σαν μια ασίστ. Χαίρεται και αυτός που την καταγράφει και αυτός που τη λαμβάνει ως ερέθισμα. Άλλωστε, ακόμη κι αν όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση για την αξία τους, ακόμη κι αν η ζωή εμφανίζεται βγαλμένη από σοπεναουερικό στοχασμό, η τέχνη μένει να την ομορφαίνει, να της δίνει νόημα είτε ολομόναχη είτε μαζί με άλλα πράγματα. Επιστρέφω. Σπρέι, στένσιλς, τέχνη του δρόμου, αυτοκόλλητα, μαρκαδόροι, αφίσες, ζωγραφιές. Χριστιανόπουλος, Πρεβέρ, Καβάφης, Καρούζος, Λόρκα, Αρχίλοχος, Μπουκόφσκι, Γκίνσμπεργκ. Αντιστοιχίστε ελεύθερα. Δεν ξέρω, αν είναι ξεκάθαρα κάλεσμα αυτό το κείμενο. Μάλλον είναι, αλλά και να μην υπάρξει ανταπόκριση θα μείνω να το μεγαλώνω μόνος. Έφτιαξα ήδη τα δύο πρώτα καβαφικά αυτοκόλλητα κι ανυπομονώ για τη συνέχεια. Προτείνω μάλιστα και να βγάζουμε φωτογραφίες τα ποίηματα που θα αναπαράγουμε ή θα συναντάμε και να τα δημοσιεύουμε εδώ στον εξώστη, για να δούμε ότι οι ποιητικές ανάσες όλο και συχνότερα εκπληρώνουν μια καλή εκπνοή.
Poetic Breaths λοιπόν και καλή αρχή μας εύχομαι.

πρωινό κυριακής

Είναι πρωί ακόμα. Βρέχει στα Γιάννενα. Βασικά, ψέματα. Μία βρέχει και μία ρίχνει χαλάζι. Τουλάχιστον σπάει και τη μονοτονία. Διαβάζω σήμερα απ' όταν ξύπνησα και άνοιξα τον υπολογιστή αποκόμματα της ιστορίας των Στέρεο Νόβα. Παλιές συνεντεύξεις του Κωνσταντίνου Β. άλλοτε στο Χρονά, άλλοτε στο Φράγκο κι άλλοτε στον Αναστασόπουλο, κριτικές του Ζήλου, άρθρα του Τσαγκαριουσιάνου. Προσπαθώ να συνθέσω συνοδεία της μουσικής τους και ζεστού γαλλικού καφέ το παζλ της Αθήνας της δεκαετίας του 90'. Πασχίζω να ζωντανέψω τη συνοικία τους, το Περιστέρι. Κάτι που πάντα στριφογύριζε στο μυαλό μου ως γλυκόπικρη υπενθύμιση της ηλικίας και εντοπιότητάς μου είναι το πόσο θα ήθελα να μεγάλωνα συγχρόνως με τους Στέρεο Νόβα σε κάποια γειτονιά της Αθήνας. Πόσο περισσότερο θα μπορούσα να συνδεθώ με την αστική ποίηση του Κωνσταντίνου Β. Πόσο περισσότερο θα έβρισκα τον εαυτό μου στα περισσότερα τραγούδια τους που αφορμώνται από στοιχεία της αστικής ζωής της πρωτεύουσας. Απ' την άλλη νιώθω κι ότι αυτό το γεγονός της χωροχρονικής απόστασης ίσως τελικά και να μεγαλώνει το δέσιμο. Η απόσταση επιτρέπει στον έρωτα να προετοιμάσει και να γλυκάνει τις ψυχές, ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες οδυνηρού σφάλματος. Μα τα σφάλματα είναι ωραία! Τέλος πάντων, για μένα κάπως έτσι λειτουργεί ο έρωτάς μου για τους ΣΝ. Όπως είπα, χρωστά πολλά στην απόσταση. Συνεχίζει να γρατσουνάει το παράθυρό μου μια το χαλάζι και μια η βροχή. Σκέφτομαι ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο με χαλάζι και περιμένω να περάσει η ώρα, να βάλω το αγριεμένο κασκόλ μου και το κυανόλευκο προσωπείο και να λάβω θέση, τη θέση "εδώ και τώρα". Σκέφτομαι ότι μπορεί και να τα έχουμε σκατώσει λίγο στις ζωές μας. Αλλά εγώ είμαι καλά, ήρεμος όσο ποτέ. Μπορεί να μην γράφω ποιήματα, αλλά σίγουρα γράφω ώρες χαράς και γαλήνης. Και δεν είχα πολλές ως τώρα. Μάλλον είχε μηδενίσει το κοντέρ. Μα και σένα καλά σε βλέπω. Δεν είσαι; Προσμένω το κάλεσμά σου, για να ενεργοποιήσω τα φίλτρα της καλής μας χημείας. Άλλωστε, γι' αυτήν ποτέ δεν αμφέβαλλα. Ήταν μια σταθερά, όπως και να το κάνουμε. Σκέφτομαι...Γιατί να μας αρέσουν τα λυπητερά τραγούδια και γιατί ο Morissey να έχει τόσο σπαραχτική φωνή; Δεν είμαι σίγουρος για ποιο πράγμα έχω περισσότερη διάθεση. Μπορώ σίγουρα να αφιερώσω χρόνο στη μελέτη, στο διάβασμα, στο οτιδήποτε έκανα πάντα και έγινε συνήθειο. Όλα αυτά όμως, αφού πρώτα σε χορτάσω. Ειδάλλως νιώθω πως δεν μπορώ να σταθώ πουθενά, να συγκεντρωθώ, να γίνω αποδοτικός. Πρέπει να γεμίσω με τη φαιά ουσία που μου προσφέρει η αγάπη μας και μετά να την καταναλώσω με λαιμαργία. Ξέρω ότι θα είσαι εκεί για μένα, ώστε οι μπαταρίες μου θα είναι πάντοτε ανανεώσιμες. Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτές τις λέξεις. Κι ακόμη περισσότερο, δεν ξέρω γιατί δεν γράφω συχνότερα τέτοιες λέξεις. Για το μόνο που είμαι σίγουρος όμως είναι ότι με ευχαριστεί κι ότι άπαξ και πιάσω το πληκτρολόγιο κι αρχίσω να βουτώ στα βάθη και στα τρίσβαθα και να βγαίνω με ένα νέο κάθε φορά συνειρμό η ροή των λέξεων γίνεται το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Περνά η ώρα. Πρέπει να βάλλω κι άλλη μουσική. Γιατί γράφω το βάλλω με δύο λάμδα; Με έχουν πλήξει τα αρχαία μου φαίνεται και είναι απόλυτη ανάγκη να ξεμπλέξουμε τα μπούτια μας. Τι να ακούσω; Μετά τους ΣΝ συνήθως στέκομαι αμήχανος απέναντι στις δυνατότητές μου. Τι να κάνω που το φυσικότερο πράγμα μου μοιάζει να συνεχίσω και να συνεχίζω με ΣΝ; Μπα, these new puritans για τώρα, ευχάριστη ανακάλυψη δια μέσου στερεο-φονικών και Δ.Αναστασόπουλο. Σας χαιρετώ και σας φιλώ. Θα επανέλθω σύντομα με μια ιδέα και μια ελπίδα...

heligoland νο.1

Καθώς κυλά και το τελευταίο τραγούδι του heligoland, του νέου φρεσκότατου δίσκου δηλαδή των massive attack, λίγα πράγματα έχω κρατήσει απ΄την πρώτη ακρόαση. Δεν πιστεύω να ήταν παραπάνω από δυο-τρία τα κομμάτια που με ανάγκασαν να ανατρέξω στους τίτλους, να τσεκάρω τους συντελεστές και τα ρέστα. Ίσως να φταίει που είναι και η πρώτη ακρόαση. Μακάρι. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όλο το διάστημα της αναμονής (όντως αναμονής διότι μου αρέσουν πολύ) αναρωτιόμουν, αν μπορούν ακόμη να γράφουν καλή μουσική ή έχουν ξοφλήσει. Και για να βγάλω όλα τα άπλυτα της ακρόασης αυτής στη φόρα, το ίδιο δίλημμα τριβέλιζε το μυαλό μου και μπλεκόταν στα αισθητήρια του γούστου μου όσο εξελισσόταν η μουσική αλληλουχία. Δεν ξέρω. Ένιωθα ότι κάποτε με ικανοποιούσε αυτό που άκουγα και κάποτε πως τραβούσα από τα μαλλιά κάθε αξιολογική κρίση, για να τους δικαιώσω. Μπορεί να είναι και αναπόφευκτο, όταν πρόκειται για έναν καλλιτέχνη της προτίμησής μας, ή μπορεί απλώς να μην είμαι καθόλου αυστηρός με όσα αγαπώ, ή έστω εκτιμώ ότι έχω αισθανθεί εξαιτίας τους ένα ουράνιο τόξο συναισθημάτων. Τελικά στέρεψαν; Κάθε άλλο, νομίζω, αν και θα βεβαιωθώ με τις επόμενες ακροάσεις. Μόνο που έχουν αδύναμες στιγμές και μόνο που το blue lines, είτε βρίσκεται σε θέση οδηγού και το καταδιώκουν να το φτάσουν και να το ξεπεράσουν είτε αυτό τους κυνηγά, σίγουρα φιλτράρει κάθε μετέπειτα πόνημά τους και το βάζει σε μια άδικη σύγκριση. Θα ακουστεί κοινότυπο, αλλά ως άκουσμα από μια νέα μπάντα θα με ενθουσίαζε. Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Οι απαιτήσεις δεν φορτώνουν μόνο τις πλάτες του μουσικού μα και του ακροατή.

νέος δίσκος προς ακρόαση, το jeopardy των sound, τέλος χρόνου για τους massive attack, για σήμερα...

post-punk τζούρα

So many feelings
end up in here
left so alone I'm with
oh, an atmoshere
I'm sick and I'm tired
of reasoning
just want to break out
shake off this skin

I can't escape myself

All my problems
lume larger than life
I can swallow another slice
Seems like my shadow
marks every strike
can't learn to live with
what's trapped inside

I can't escape myself

So many feelings
end up in here
left so alone I'm with
oh, an atmoshere
I'm sick and I'm tired
of reasoning
just want to break out
shake off this skin