heligoland νο.1

Καθώς κυλά και το τελευταίο τραγούδι του heligoland, του νέου φρεσκότατου δίσκου δηλαδή των massive attack, λίγα πράγματα έχω κρατήσει απ΄την πρώτη ακρόαση. Δεν πιστεύω να ήταν παραπάνω από δυο-τρία τα κομμάτια που με ανάγκασαν να ανατρέξω στους τίτλους, να τσεκάρω τους συντελεστές και τα ρέστα. Ίσως να φταίει που είναι και η πρώτη ακρόαση. Μακάρι. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όλο το διάστημα της αναμονής (όντως αναμονής διότι μου αρέσουν πολύ) αναρωτιόμουν, αν μπορούν ακόμη να γράφουν καλή μουσική ή έχουν ξοφλήσει. Και για να βγάλω όλα τα άπλυτα της ακρόασης αυτής στη φόρα, το ίδιο δίλημμα τριβέλιζε το μυαλό μου και μπλεκόταν στα αισθητήρια του γούστου μου όσο εξελισσόταν η μουσική αλληλουχία. Δεν ξέρω. Ένιωθα ότι κάποτε με ικανοποιούσε αυτό που άκουγα και κάποτε πως τραβούσα από τα μαλλιά κάθε αξιολογική κρίση, για να τους δικαιώσω. Μπορεί να είναι και αναπόφευκτο, όταν πρόκειται για έναν καλλιτέχνη της προτίμησής μας, ή μπορεί απλώς να μην είμαι καθόλου αυστηρός με όσα αγαπώ, ή έστω εκτιμώ ότι έχω αισθανθεί εξαιτίας τους ένα ουράνιο τόξο συναισθημάτων. Τελικά στέρεψαν; Κάθε άλλο, νομίζω, αν και θα βεβαιωθώ με τις επόμενες ακροάσεις. Μόνο που έχουν αδύναμες στιγμές και μόνο που το blue lines, είτε βρίσκεται σε θέση οδηγού και το καταδιώκουν να το φτάσουν και να το ξεπεράσουν είτε αυτό τους κυνηγά, σίγουρα φιλτράρει κάθε μετέπειτα πόνημά τους και το βάζει σε μια άδικη σύγκριση. Θα ακουστεί κοινότυπο, αλλά ως άκουσμα από μια νέα μπάντα θα με ενθουσίαζε. Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Οι απαιτήσεις δεν φορτώνουν μόνο τις πλάτες του μουσικού μα και του ακροατή.

νέος δίσκος προς ακρόαση, το jeopardy των sound, τέλος χρόνου για τους massive attack, για σήμερα...