poetic breaths

Σίγουρα πολλά λείπουν απ' τις ζωές μας. Ατομικά ή συλλογικά, όπως και να ιδωθούν τα πράγματα σήμερα αλλά και, ας είμαστε πραγματιστές, πάντοτε, ελλείμματα βιώνονται σε πολλά επίπεδα απ' τον καθένα. Χρόνος, χρήματα, ελευθερία, έρωτας, σιγουριά και πάει λέγοντας. Όλα αυτά μας σημαδεύουν συχνότερα με την απουσία τους παρά με την παρουσία τους.

Στο μικρόκοσμο της πόλης μας, των Ιωαννίνων, διατυπώνονται πλείστα όσα αιτήματα ατομικά και συλλογικά για κενά που επιθυμείται να καλυφθούν, να μας καλύψουν ή και να καλύψουμε. Δύο τα χαρακτηριστικά αυτών των αιτημάτων, όπως προσλαμβάνονται απ' του γράφοντος το ταπεινό μυαλό: αφενός πρόκειται για αιτήματα στην πλειονότητά τους χρησιμοθηρικού, υλικού, πρακτικού χαρακτήρα (λόγου χάρη χρηματικές διευθετήσεις, κατασκευαστικά ζητήματα, επίλυση καθημερινών προβλημάτων πρακτικής φύσης και τα ρέστα) κι αφετέρου σχεδόν τα περισσότερα απ' αυτά εναποθέτουν μια επιθυμία ολοκληρωτικά σε κάποιον τρίτο, είτε ο τελευταίος είναι ο οποιοσδήποτε φορέας είτε κάθε φυσικό πρόσωπο, χωρίς να διατηρούν και κάποιο στοιχείο πιθανής ατομικής πρωτοβουλίας, ανάμειξης για τον πομπό του αιτήματος. Δηλαδή, ορθά κοφτά, συμβαίνει πολύ συχνά να αιτούμαστε, όντας συνειδητά απρόθυμοι για κάθε συμμετοχή που θα βοηθά στην επίτευξη του αιτήματος, που στην τελική συνιστά μια διατυπωμένη, εκπεφρασμένη -στην περίπτωσή μας- επιθυμία. Επιθυμία δική μας. Ίσως να έχει να κάνει με τη φύση του κενού που ίσως καλυφθεί και το οποίο συχνά είναι υλικό, ίσως -πιθανότατα- να είναι αυτό παρεπόμενο του τρόπου σκέψης, δράσης, λειτουργίας του ατόμου μέσα στην κοινωνία σήμερα. Δεν είναι αυτό το θέμα μας πάντως.

Αυτό που πραγματικά με απασχολεί και με κινητοποίησε να σκεφτώ, να συζητήσω, να κατασκευάσω και να γράψω (με αυτή τη σειρά, παρακαλώ) είναι ένα δικό μου διαπιστωμένο κενό. Της ποίησης. Όχι τόσο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά κυριότερα σε αυτό του χώρου στον οποίο διάγω μέχρι τώρα, δηλαδή τα Γιάννενα. Σκεφτόμουν ότι είναι απίθανο να περπατήσεις την πόλη και να δεις ποίηση αποτυπωμένη στους δρόμους της, στα κτίριά της...Και σκεφτόμουν ακόμη, πόσο θα συγκινόμουν με έναν περίπατο στην πόλη που θα με οδηγούσε μπροστά στην ευαισθησία ενός αγνώστου συμπολίτη, περαστικού -ποιος ξέρει;- να αποτυπώσει σε κοινή θέα με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο ένα ποίημα, που τυγχάνει να είναι και δικό μου αγαπημένο. Ή που τη συγκεκριμένη στιγμή της οπτικής επαφής με γεμίζει, με ικανοποιεί, με χαροποιεί, με ευαισθητοποιεί, με εκνευρίζει, με απωθεί, μου φέρνει εμετό. Το θέμα είναι να προκαλείται συναίσθημα. Η απάθεια του κόσμου μας τείνει σε απόλυτο μαρτύριο. Δεν ζούσε σε ποιητικές μέρες, μας λένε. Αλλά και ποιος θα το κρίνει αυτό; Κι άλλωστε ένα ποίημα μπορεί να ξεπηδήσει από οπουδήποτε κι ένα συναίσθημα μπορεί να προκληθεί ακόμη και σήμερα από μια αράδα στίχους έντεχνα συνταιριασμένους.
Το δικό μου αίτημα, λοιπόν, είναι για περισσότερη ποίηση στην πόλη. Αρκετά με τα σλόγκαν, τις διαφημίσεις, τα συνθήματα...Μας χόρτασαν όλα αυτά ασχήμια, βρισιές, θυμό, κάποτε μας γέννησαν προβληματισμούς, άλλοτε μας χάρισαν απλόχερα την ευθυμία. Αλλά αρκετά! Ας έρθει και η ποίηση κάπου να χωθεί -κάντε έναν κώλο παραπέρα- ανάμεσα σ' όλα αυτά. Όχι, για να επιβληθεί. Δεν είναι του χαρακτήρα της, νομίζω. Ούτε για να κερδίσει κάτι. Ίσως το μόνο που να θέλει και να έφτασε στο σημείο να ντρέπεται να το ζητήσει στην εποχή μας -σκάσε ποίηση, πεινάμε...σκάσε ποίηση, γαμάμε- είναι μια στάλα προσοχή. Και, παρακαλώ την προσοχή σας, σε καμία περίπτωση για να ακούσει τα μπράβο μας, αλλά για να μας θυμίσει ποιοι είμαστε και πού μας φτάσαμε. Άντε και κανά σιγανό χειροκρότημα μπορεί να το θελήσει. Αλλά μονάχα αυτό.

Πώς θα γίνει αυτό; Ευτυχώς συνειδητοποίησα νωρίς-νωρίς ότι όσο και να χτυπήσω, ή και να χτυπήσουμε, τις πόρτες των γραφείων δεν θα πετύχω κάτι, ακόμη κι αν τις βρω ανοιχτές. Οπότε μόνοι μας θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μόνοι μας θα ικανοποιήσουμε το αίτημά μας. -Εγένετο project δηλαδή, Στέφανε; -Ω, ναι, εγένετο project. Ας βρούμε ο καθένας τον τρόπο του, το μέσο που μας αρέσει να χρησιμοποιούμε κι ας αναπνεύσουμε ποιητικά. Οι ανάσες μας είναι ανάσες ανέχειας, ανασφάλειας, φόβου, έλλειψης...οι ανάσες μα είναι βρώμικες... Ας γίνουν και ποιητικές, έστω για λίγο. Και δεν πρέπει να λησμονούνε πως η μετάδοση της ποίησης είναι σαν μια ασίστ. Χαίρεται και αυτός που την καταγράφει και αυτός που τη λαμβάνει ως ερέθισμα. Άλλωστε, ακόμη κι αν όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση για την αξία τους, ακόμη κι αν η ζωή εμφανίζεται βγαλμένη από σοπεναουερικό στοχασμό, η τέχνη μένει να την ομορφαίνει, να της δίνει νόημα είτε ολομόναχη είτε μαζί με άλλα πράγματα. Επιστρέφω. Σπρέι, στένσιλς, τέχνη του δρόμου, αυτοκόλλητα, μαρκαδόροι, αφίσες, ζωγραφιές. Χριστιανόπουλος, Πρεβέρ, Καβάφης, Καρούζος, Λόρκα, Αρχίλοχος, Μπουκόφσκι, Γκίνσμπεργκ. Αντιστοιχίστε ελεύθερα. Δεν ξέρω, αν είναι ξεκάθαρα κάλεσμα αυτό το κείμενο. Μάλλον είναι, αλλά και να μην υπάρξει ανταπόκριση θα μείνω να το μεγαλώνω μόνος. Έφτιαξα ήδη τα δύο πρώτα καβαφικά αυτοκόλλητα κι ανυπομονώ για τη συνέχεια. Προτείνω μάλιστα και να βγάζουμε φωτογραφίες τα ποίηματα που θα αναπαράγουμε ή θα συναντάμε και να τα δημοσιεύουμε εδώ στον εξώστη, για να δούμε ότι οι ποιητικές ανάσες όλο και συχνότερα εκπληρώνουν μια καλή εκπνοή.
Poetic Breaths λοιπόν και καλή αρχή μας εύχομαι.