πρωινό κυριακής

Είναι πρωί ακόμα. Βρέχει στα Γιάννενα. Βασικά, ψέματα. Μία βρέχει και μία ρίχνει χαλάζι. Τουλάχιστον σπάει και τη μονοτονία. Διαβάζω σήμερα απ' όταν ξύπνησα και άνοιξα τον υπολογιστή αποκόμματα της ιστορίας των Στέρεο Νόβα. Παλιές συνεντεύξεις του Κωνσταντίνου Β. άλλοτε στο Χρονά, άλλοτε στο Φράγκο κι άλλοτε στον Αναστασόπουλο, κριτικές του Ζήλου, άρθρα του Τσαγκαριουσιάνου. Προσπαθώ να συνθέσω συνοδεία της μουσικής τους και ζεστού γαλλικού καφέ το παζλ της Αθήνας της δεκαετίας του 90'. Πασχίζω να ζωντανέψω τη συνοικία τους, το Περιστέρι. Κάτι που πάντα στριφογύριζε στο μυαλό μου ως γλυκόπικρη υπενθύμιση της ηλικίας και εντοπιότητάς μου είναι το πόσο θα ήθελα να μεγάλωνα συγχρόνως με τους Στέρεο Νόβα σε κάποια γειτονιά της Αθήνας. Πόσο περισσότερο θα μπορούσα να συνδεθώ με την αστική ποίηση του Κωνσταντίνου Β. Πόσο περισσότερο θα έβρισκα τον εαυτό μου στα περισσότερα τραγούδια τους που αφορμώνται από στοιχεία της αστικής ζωής της πρωτεύουσας. Απ' την άλλη νιώθω κι ότι αυτό το γεγονός της χωροχρονικής απόστασης ίσως τελικά και να μεγαλώνει το δέσιμο. Η απόσταση επιτρέπει στον έρωτα να προετοιμάσει και να γλυκάνει τις ψυχές, ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες οδυνηρού σφάλματος. Μα τα σφάλματα είναι ωραία! Τέλος πάντων, για μένα κάπως έτσι λειτουργεί ο έρωτάς μου για τους ΣΝ. Όπως είπα, χρωστά πολλά στην απόσταση. Συνεχίζει να γρατσουνάει το παράθυρό μου μια το χαλάζι και μια η βροχή. Σκέφτομαι ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο με χαλάζι και περιμένω να περάσει η ώρα, να βάλω το αγριεμένο κασκόλ μου και το κυανόλευκο προσωπείο και να λάβω θέση, τη θέση "εδώ και τώρα". Σκέφτομαι ότι μπορεί και να τα έχουμε σκατώσει λίγο στις ζωές μας. Αλλά εγώ είμαι καλά, ήρεμος όσο ποτέ. Μπορεί να μην γράφω ποιήματα, αλλά σίγουρα γράφω ώρες χαράς και γαλήνης. Και δεν είχα πολλές ως τώρα. Μάλλον είχε μηδενίσει το κοντέρ. Μα και σένα καλά σε βλέπω. Δεν είσαι; Προσμένω το κάλεσμά σου, για να ενεργοποιήσω τα φίλτρα της καλής μας χημείας. Άλλωστε, γι' αυτήν ποτέ δεν αμφέβαλλα. Ήταν μια σταθερά, όπως και να το κάνουμε. Σκέφτομαι...Γιατί να μας αρέσουν τα λυπητερά τραγούδια και γιατί ο Morissey να έχει τόσο σπαραχτική φωνή; Δεν είμαι σίγουρος για ποιο πράγμα έχω περισσότερη διάθεση. Μπορώ σίγουρα να αφιερώσω χρόνο στη μελέτη, στο διάβασμα, στο οτιδήποτε έκανα πάντα και έγινε συνήθειο. Όλα αυτά όμως, αφού πρώτα σε χορτάσω. Ειδάλλως νιώθω πως δεν μπορώ να σταθώ πουθενά, να συγκεντρωθώ, να γίνω αποδοτικός. Πρέπει να γεμίσω με τη φαιά ουσία που μου προσφέρει η αγάπη μας και μετά να την καταναλώσω με λαιμαργία. Ξέρω ότι θα είσαι εκεί για μένα, ώστε οι μπαταρίες μου θα είναι πάντοτε ανανεώσιμες. Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτές τις λέξεις. Κι ακόμη περισσότερο, δεν ξέρω γιατί δεν γράφω συχνότερα τέτοιες λέξεις. Για το μόνο που είμαι σίγουρος όμως είναι ότι με ευχαριστεί κι ότι άπαξ και πιάσω το πληκτρολόγιο κι αρχίσω να βουτώ στα βάθη και στα τρίσβαθα και να βγαίνω με ένα νέο κάθε φορά συνειρμό η ροή των λέξεων γίνεται το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Περνά η ώρα. Πρέπει να βάλλω κι άλλη μουσική. Γιατί γράφω το βάλλω με δύο λάμδα; Με έχουν πλήξει τα αρχαία μου φαίνεται και είναι απόλυτη ανάγκη να ξεμπλέξουμε τα μπούτια μας. Τι να ακούσω; Μετά τους ΣΝ συνήθως στέκομαι αμήχανος απέναντι στις δυνατότητές μου. Τι να κάνω που το φυσικότερο πράγμα μου μοιάζει να συνεχίσω και να συνεχίζω με ΣΝ; Μπα, these new puritans για τώρα, ευχάριστη ανακάλυψη δια μέσου στερεο-φονικών και Δ.Αναστασόπουλο. Σας χαιρετώ και σας φιλώ. Θα επανέλθω σύντομα με μια ιδέα και μια ελπίδα...