Το κάτωθι υπέροχο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ το αναζήτησα αρκετά στο διαδίκτυο, για να το δείχνω στους καλούς μου φίλους...μα φευ! Νάδα, καλοί μου αναγνώστες. Οπότε το μετέγραψα εγώ από το βιβλίο του Πρεβέρ " θέαμα και Ιστορίες " σε μετάφραση του Γιάννη Βαρβέρη.Καλή ανάγνωση, λοιπόν.
Φίλησέ με
Σε μια γειτονιά της πόλης του Φωτός
Όπου δεν έχει φως ποτέ δεν έχει αέρα
Όπου ο χειμώνας σαν το καλοκαίρι είναι χειμώνας πάντα
Στεκότανε στη σκάλα εκείνη
Εκείνος δίπλα της εκείνη δίπλα του
Κι ήτανε νύχτα
Μύριζε το θειάφι
Απ’ του κοριούς που είχαν σκοτώσει το ίδιο μεσημέρι
Κι εκείνη του ‘λεγε
Είναι σκοτάδι εδώ
Δεν έχει αέρα
Σαν καλοκαίρι είναι χειμώνας ο χειμώνας πάντα
Κι ο ήλιος του καλού Θεού ποτέ δε λάμπει εδώ
Γιατί στις πλούσιες γειτονιές έχει πολλά να κάνει
Λοιπόν σφίξε με σφίξε με στην αγκαλιά σου
Φίλησέ με
Φίλα με πολύ
Αργότερα θα ‘ναι πολύ αργά
Τώρα που ζούμε φίλα με
Γιατί εδώ πεθαίνεις
Είτε απ’ τη ζέστη είτε απ’ το κρύο
Πνίγεσαι παγώνεις
Δεν έχει αέρα εδώ
Αν σταματούσες μια στιγμή να με φιλάς
Νομίζω πως θα πέθαινα πνιγμένη
Στα δεκαπέντε χρόνια μου
Στα δεκαπέντε τα δικά σου
Τριάντα και των δυο
Στα τριάντα του κανείς δεν είναι πια παιδί
Μπορεί πια να δουλέψει
Μπορεί ν’ αγκαλιαστεί
Αργότερα θα ‘ναι πολύ αργά
Τώρα λοιπόν που ζούμε
Ειναι πραγματικα εξαιρετικο αν και πιστευω πως η μεταφραση το αδικει λιγακι...
ΑπάντησηΔιαγραφή