μπακ

  Ομολογουμένως, πέρασε μπόλικος καιρός, αν όχι απ' την τελευταία μου δημοσίευση, σίγουρα όμως απ' την τελευταία φορά που έκατσα, τα έβαλα κάτω κι έγραψα από τον εξώστη, όπου κατοικώ για σχεδόν ένα χρόνο τώρα, σκέψεις, συναισθήματα ετσετερά ετσετερά... Γι' αυτό κι αισθάνομαι κάπως αμήχανα. Ενώ συνήθως τα δάχτυλα αβίαστα και ρυθμικά χτυπούσαν πλήκτρα και φύτευαν λόγο, τώρα φευ! μου, δυσκολεύομαι. Κι έχω πολλά να σας πω. Δεν είναι μονάχα ότι πέρασε ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, αλλά πολύ περισσότερο ότι συνέβησαν πολλά: πανελλήνιες, διαβάσματα, τρεχάματα, σαπίλα... Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή είναι η πρώτη μου παραγωγική μέρα μετά το τέλος των εξετάσεων. Μπορώ να πω ότι έδωσα μια ηλίθια βδομάδα χάριτος στον ωραίο μου εαυτό για απενοχοποιημένο ζαβλάκωμα, μα έχοντας σιχαθεί το -μια εδώ και μια εκεί- περιπλανώμενό μου σαρκίο κι έχοντας οριοθετήσει ένα μη παρέκει κάπου εδώ (χθες?σήμερα? θα σας γελάσω), γράφω ξανά. Παράγω ξανά. Πιθανώς να ευθύνεται για τη μεταστροφή αυτή και μια χθεσινή κουβέντα, της οποίας τα πορίσματα θα μάθετε σίγουρα από εδώ σύντομα, αλλά και το σημερινό πρωινό στην ΟΑΣΗ. Πλησιάζουμε άλλωστε και στη συμπλήρωση ενός ολόκληρου χρόνου λειτουργίας του μπλογκ αυτού. Κάπου προς το τέλος του Ιουνίου πρέπει να ήταν που σας γνώρισα μ΄ ένα κείμενο για την πορεία κατά της συνόδου των πρυτάνεων. Ένας χρόνος κι αυτό συνεπάγεται το λιγότερο μια θεώρηση της πορείας του μπλογκ, ίσως και αναθεώρησης διαφόρων πραγμάτων. Θέλω να σκεφτώ, αν θέλω -και γιατί- να συνεχίσω το μπλογκ. Αν μου χρειάζεται κι αν πετυχαίνει τους σκοπούς του. Αυτά τα λίγα για τώρα. Σίγουρα θα τα πούμε αύριο. Δεν υπόσχομαι για μια βραδινή δημοσίευση, αν και θα το ήθελα, καθώς μπορεί να έχουμε χάσει το πρωτάθλημα στο σπίτι μας και να έχουμε επισήμως πένθος. ορεβουάρ, λοιπόν...