άραγε μαθαίνουμε από τα λάθη μας ;

Ήταν σοκαριστική εμπειρία η πορεία της Παρασκευής. Τελεία και παύλα. Δεν ξέρω όμως, αν είναι από εκείνες τις δυσάρεστες εμπειρίες που σε πεισμώνουν, σου μαθαίνουν ό,τι έχουν να σου μάθουν και τις σταμπάρεις ως ορόσημα από κει και πέρα...
Στο προκείμενο και κάπως πληροφοριακά, το διήμερο 26-27 Ιουνίου (Παρασκευή και Σάββατο) πραγματοποιήθηκε στα Γιάννενα η ετήσια, τακτική σύνοδος των πρυτάνεων και μάλιστα με την παρουσία και το χαιρετισμό και του υπουργού Παιδείας. Τέλος πάντων και για να μην τα πολυλογώ, εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι θα συζητούσε μία τέτοια σύνοδος -στην οποία δεν συμμετείχαν καν όλοι οι πρυτάνεις- και γιατί θα πρέπει να μας βρίσκει απέναντί της τόσο για την πραγματοποίησή της όσο και για τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται -ιδιωτικοποιήσεις, άρση ασύλου, εκπαίδευση της αγοράς... Επιπλέον, θεωρώ πως στα πλαίσια του επίκαιρου διαλόγου για την εκπαίδευση η σύνοδος συνιστά κορυφαία εκδήλωση. Άρα θα ήταν λογικό να υπάρξει το ανάλογο πολιτικό αντίβαρο. Έλα όμως που δεν έγινε τίποτα... Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως.
Σημαντικότερος στο εκπαιδευτικό κι από μια ενδεχόμενη είτε επιτυχημένη είτε αποτυχημένη πορεία είναι ο συγκροτημένος αντίλογος στα σχέδια των κυβερνώντων και των " σοφών " τους. Ήταν, λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη γνωρίζοντας εδώ και αρκετό καιρό για τη σύνοδο, να προετοιμαστεί και να ορθωθεί η άλλη άποψη σε καθένα από τα θέματα που θίγει η συζήτηση των πρυτάνεων. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό ? Μία λογική θα ήταν αυτή της αντι-συνόδου, η οποία έχοντας κοινή ημερήσια διάταξη με την ορίτζιναλ σύνοδο θα πρότασσε οργανωμένα το λόγο της. Έτερη πρόταση θα ήταν καθ' όλη τη διάρκεια του διημέρου να υπάρξει συνεχής πληροφόρηση για τα καθέκαστα της συνόδου από τις συλλογικότητες και τα σωματεία τους πανεπιστημίου που ασχολήθηκαν με το ζήτημα. Βεβαίως τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς χρόνιες διεργασίες, ζυμώσεις και συνεχείς συζητήσεις στα ενδότερα των αντιδρούντων αλλά και με την κοινωνία.
Δυστυχώς, φτάνουμε ώρες-ώρες στο αισχρό σημείο να φαίνεται πως κάποια κορυφαία κοινωνικά θέματα τα παίρνουν " εργολαβία " ομάδες, κόμματα και συλλογικότητες. Χωρίς την καλώς εννοούμενη εξωστρέφεια το ζήτημα της εκπαίδευση δεν αντιμετωπίζεται, παρά μόνο προσεγγίζεται αόριστα.
Και φτάνοντας με ανεβασμένο ακόμη το αίμα στο κεφάλι στο ζήτημα της πορείας... Πόσο μπορεί, διάολε, να εξυπηρετεί πολιτικά ένα τέτοιο ζήτημα μία άρρυθμη πορεία των 50 περίπου ατόμων ? Τι θα μπορούσε να πετύχει ? Τη ματαίωση της συνόδου ? Αυτό ούτε γι' αστείο. Την προπαγάνδιση θέσεων ? Νομίζω πως μόνο ως αρνητική διαφήμιση μπορεί να θεωρηθεί.
Και συνεχίζω. Συνιστά πολιτική ασυνειδησία αυτή η ξεροκεφαλιά και η μη διάθεση εφαρμογής εναλλακτικών πρακτικών. Το πρώτο και κυριότερο που θα έπρεπε να αποφασιστεί επί τόπου ήταν η ματαίωση της πορείας και η οργάνωση κάποιας άλλης δράσης στο κέντρο της πόλης. Αλλά φευ!
Σκέφτομαι συχνά-πυκνά πως όλο μας το πολιτικό " καθήκον " για αντίδραση το ικανοποιούμε με μια στερεότυπη πορεία, απομεινάρι άλλων εποχών. Δεν λέω όχι στις πορείες, στις διαδηλώσεις, στα συλλαλητήρια.. Μα λέω βροντερό ναι στην πραγματοποίηση και διαφορετικών, συνδυασμένων, άλλων εκδηλώσεων. Επιτέλους... η προσαρμογή στις ανάγκες είτε της εποχής γενικότερα είτε της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά δεν συνιστά επ ουδενί συμβιβασμό.
Δεν έχω διάθεση να αναφερθώ άλλο σ' αυτό...Ας το ξεχάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα ή καλύτερα ας το επαναφέρω μετέπειτα στη μνήμη μου, όταν η προβληματική που αναπτύσσω γύρω του ίσως θα έχει λυθεί...
Κάτι τελευταίο και το πλέον σοκαριστικό προσωπικά, ήταν η συγκλονιστική παραδοχή φίλου συντρόφου " έρχομαι περισσότερο για τη σύγκρουση, για τα σκηνικά με τους μπάτσους και δεν ξέρω γιατί και αν και κατά πόσο διαφωνώ με τη σύνοδο. "