Public Enemies

Επιτέλους μία ταινία που θα με κάνει να πάω σινεμά μετά από πολύ-πολύ καιρό. Τι να κάνω ; Αφού τα κωλο-odeon φέρνουν αυστηρά και μόνο αμερικανιές και blockbusters. Και εντάξει φίλοι μου, δεν είναι ότι αφήνω υπονοούμενα για την “ κουλτούρα να φύγουμε ” που διαθέτει τούτο εδώ το blog. . .Ε αλλά τη διαθέτει γαμώτο. Ή τουλάχιστον μπορεί ο γράφων να δείξει την υπομονή και να δει την ωραία, την πατροπαράδοτη αμερικανιά την Κυριακή το μεσημέρι μετά το φαγητό και πριν από τον καφέ. Όχι και στον κινηματογράφο

Λοιπόν, πρόκειται για την τελευταία ταινία του σκηνοθέτη Μάικλ Μαν ( βλ. Heat, Collateral, The Insider. . .) με τίτλο Public Enemies. Είναι μια ιστορία καταδίωξης στην εποχή μετά το οικονομικό κραχ του 1929. Ο J. Edgar Hoover από τη θέση του πρώτου διευθυντή του νεοσύστατου FBI επιλέγει τον πράκτορα Melvin Purvis να ανακαλύψει τα ίχνη κι έπειτα να συλλάβει με κάθε κόστος τους διαβόητους κακοποιούς John Dillinger και Pretty Boy Floyd. Ο Johnny Depp στο ρόλο του εξαιρετικά αμφελεγόμενου “ Public Enemy ”, John Dillinger και ο Cristian Bale σ’ αυτόν του Melvin Purvis. Δεν έχω διαβάσει κριτικές για την ταινία, όμως κρίνοντας από τους συντελεστές και τη συναρπαστική ιστορία του Dillinger, στον οποίο θα αναφερθώ παρακάτω, τα 140 περίπου λεπτά της ταινίας θα περνάνε εξαιρετικά ευχάριστα. Χωρίς να έχω προσδοκίες για ένα νέο Heat, είμαι πάντοτε σίγουρος πως ο Μάικλ Μαν θα καταφέρνει να κάνει ωραίες ταινίες.

Για τον επικηρυγμένο τυπάκο που βλέπετε να δίνονται τεράστια ποσά, ώστε να συλληφθεί ( μιλάμε και για την εποχή του κραχ τώρα ) δεν θα δώσω τα τυπικά βιογραφικά στοιχεία. Αυτά μπορεί να τα βρει ο καθένας, αν το επιθυμήσει και δεν μου φαίνεται και ενδιαφέρον στην τελική. Όμως οι μύθοι ή η φημολογία γύρω από το πρόσωπο του γκάνγκστερ που δημιούργησε πραγματικά ψύχωση στον Hoover είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτοι και έχουν και την πλάκα τους.

Κατ' αρχάς, όταν μιλάμε για τον John Dillinger, μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος στη συνείδηση μεγάλων κομματιών της τότε αμερικανικής κοινωνίας ήταν κάτι σαν ένας σύγχρονος " Ρομπέν των Δασών ". Φαίνεται πως εκείνη τη δυσχερή οικονομικά περίοδο το να κλέβεις τράπεζες είχε απενοχοποιηθεί πλήρως. Πόσο μάλλον, όταν ο ήρωάς μας διένειμε σαν τον Βρετανό πρόγονό του μέρος της λείας και πόσο μάλλον όταν, όπως εικάζεται και λέγεται, στη διάρκεια των πολυάριθμων ληστειών του κατέστρεφε τα αρχεία των τραπεζών, διαγράφοντας με αυτόν τον τρόπο και τα χρέη εκατομμυρίων Αμερικανών

Ο θρύλος μας λέει επίσης πως ο Dillinger ήταν ένας άνδρας εξαιρετικά προικισμένος, αν με πιάνεται. Γύρω από το μέγεθος των γεννητικών του οργάνων αναπτύχθηκε μια παραφιλολογία, προσδίδοντας κι άλλο στο ελκυστικό προφίλ του άρρενος ληστή με ιδεολογικές ανησυχίες. . .Επιπλέον, λόγων των πάμπολλων ληστειών και αποδράσεών του δημιουργήθηκαν διάφοροι αστικοί μύθοι γύρω από τις εκπληκτικές του ικανότητες να ξεγελά το τραπεζικό και το νομικό σύστημα.

Και κάτι τελευταίο που φανερώνει το τι σήμαινε αυτός ο άνθρωπος για το FBI. Ο J. Edgar Hoover με τον οποίο ο γκάνσγστερ της ιστορίας μας έπαιζε συχνά πυκνά τη γάτα με το ποντίκι με τους ρόλους να είναι εναλλασσόμενοι, μετά το θάνατο του Dillinger από απανωτούς πυροβολισμούς αστυνομικών έξω από έναν κινηματογράφο στο Σικάγο, κράτησε τα ρούχα και τα αντικείμενα που είχε στην κατοχή του ο νεκρός, φτιάχνοντας ένα ομολογουμένως αρκετά μακάβριο προσωπικό μουσείο. Ίσως του χρειαζόταν μια συνεχής επιβεβαίωση της νίκης του και του θανάτου του μεγάλου του αντιπάλου. . .