Interpol - Interpol

Το πόσο εκτός τόπου και χρόνου μοιάζουν ώρες-ώρες οι βαθμολογίες του μουσικού τύπου και των διαφόρων sites που ασχολούνται με τη μουσική γενικά και τη δισκοκριτική ειδικότερα, το αντιλαμβάνομαι σε όλο του το μεγαλείο διαπιστώνοντας την κριτική αντιμετώπιση που λαμβάνει εδώ και κάποιες μέρες ο τελευταίος δίσκος μιας πολύ αγαπημένης μου μπάντας -της αγαπημένης μου σύγχρονης μπάντας, των Interpol. Μέσα στον κυκεώνα της μουσικής παραγωγής που μας βομβαρδίζει καθημερινά με πλείστες όσες νέες κυκλοφορίες, τις οποίες και πλασάρει οικειοποιούμενη κάθε τερτίπι και κόλπο της τέχνης του μάρκετινγκ, είναι χρήσιμο να έχεις κάποιους οδηγούς που θα σε πάρουν απ' το χέρι και με δυο-τρία λόγια, ακόμη και με μια ξερή, νέτη-σκέτη βαθμολογία θα σου εξοικονομήσουν μπόλικο χρόνο και φαιά ουσία. Επομένως το pitchfork και το κάθε pitchfork πιθανώς και να εκπληρώνει τη λειτουργία του ξεπετώντας μ' ένα 4.6 το Interpol. Πράγματι ο δίσκος αυτός δεν είναι ο ιδανικός για όποιον τώρα έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με το μουσικό σύμπαν των Interpol. Και πιθανότατα δεν θα ικανοποιήσει όποιον έχει εντρυφήσει, αλλά δεν τον συγκίνησαν ιδιαίτερα οι τρεις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Τότε προς τι το "εκτός τόπου και χρόνου" της πρώτης αράδας; Εκτός τόπου και χρόνου αυστηρώς για το γράφοντα. Προσωπικά μονάχα! Δεν με αφορά και δεν με αγγίζει η όποια βαθμολογία, γιατί αφορά κάτι με το οποίο δεν έχω μια επιδερμική σχέση πομπού-δέκτη. Θεωρώ πως κάποτε κατορθώνουν -λίγοι- καλλιτέχνες να σε εισάγουν στο σύμπαν της τέχνης τους (εδώ της μουσικής φυσικά) και τότε η στάση σου απέναντί τους παύει να υφίσταται στο επίπεδο της απλής κριτικής. Έτσι, δεν μπορώ να ονοματίσω άσχημα τραγούδια του Tom Waits, των Στέρεο Νόβα, των Alice in Chains, των Joy Division, των Interpol. Των Interpol... Οι παραπάνω αποτελούν τα μουσικά σύμπαντα στα οποία μπαινοβγαίνω κατά το δοκούν ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση, τις ανάγκες, τη συγκυρία. Ώρες-ώρες αισθάνομαι κομήτης που ταξιδεύει πάντοτε σε φιλικά σύμπαντα. Οι εν λόγω καλλιτέχνες αποτελούν τα μουσικά σπίτια μου. Ό,τι κι αν ακούσω, όσο κι αν ακούσω, αυτές είναι οι σταθερές μου. Πώς μπορείς να πεις κακιά κουβέντα για το σπίτι που σε μεγάλωσε. Είτε είναι βίλα στην Εκάλη με όλα τα κομφόρ είτε γκαρσονιέρα σ' ένα ημιυπόγειο, είναι το σπίτι σου, διάολε.

Μ' όλα αυτά δεν θέλω να δικαιολογηθώ για την προηγούμενη -βιαστική- ανάρτηση, όπου άσκησα μια πρόχειρη κριτική στο δίσκο, ούτε φυσικά να δικαιολογήσω το μουσικό αποτέλεσμα. Απλώς θέλω να δείξω πως για τους οπαδούς δεν μετράνε ακριβώς τα πράγματα που μετρούν για τους υπόλοιπους. Νομίζω ότι είχε γράψει πριν χρόνια ο Άρης Καραμπεάζης σε μια κριτική, ή του Antics ή του Our love to admire, ότι από δω και στο εξής οι Interpol θα κυκλοφορούν όλο και λιγότερο σπουδαίους δίσκους, που θα ικανοποιούν ωστόσο τους οπαδούς τους. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, καθώς το ένιωσα και με το Interpol και με το Our love to admire. Όντως ακολουθούν καθοδική πορεία από δίσκο σε δίσκο. Και τι μ' αυτό όμως; Άπαξ και μπήκε στην καρδιά μου το Turn on the bright lights, όλα τα μεταγενέστερα βάδισαν στο ίδιο καλά χαραγμένο μονοπάτι. Νομίζω πως τα fanboys θα με καταλάβουν. Ίσως πρόκειται και για ένα κείμενο που εν πολλοίς γράφεται γι' αυτούς. Ωστόσο ευθύς αμέσως θα προσπαθήσω να περιγράψω ει δυνατόν νηφάλια και ώριμα το μουσικό γίγνεσθαι του δίσκου.

Κατ' αρχάς έχουμε να κάνουμε μ' έναν αρκετά μουλωχτό δίσκο. Η αλήθεια είναι πως δεν σε πιάνει με την πρώτη. Λίγε κορυφώσεις υπάρχουν, λίγα συγκρατείς με την παρθενική ακρόαση. Σίγουρα ξεχωρίζει αμέσως το υποψήφιο για μελλοντική ανθολόγηση Lights. Από κει και πέρα, όμως, αμέσως γίνεται αντιληπτό πως εδώ τα πάντα λίγο-πολύ έχουν να κάνουν με την ερμηνεία του χαρισματικού Paul Banks, που οδηγεί την ομάδα όπως και όπου ορίσει. Απ' την αρχή της πορείας τους το πολύ μακρινό 1997 (όταν ο γράφων ήταν 5 χρονών και κλαψούριζε που θα έπρεπε να πάει στο δημοτικό, επειδή μεγάλωσε) η φωνή αυτή και η συγκλονιστική ερμηνευτική ικανότητα του Banks τους έκανε άμεσα αναγνωρίσιμους μαζί με τα μουσικά ηχοτοπία που στήνουν μαεστρικά κάθε φορά πάνω σε ίδιες πάνω-κάτω βάσεις. Εδώ ο ρόλος του ωστόσο είναι μεγαλύτερος, σημαντικότερος, καθοριστικός. Όσο ο δίσκος τυγχάνει πολύωρου repeat, καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με μπόλικη μαυρίλα και σκοτεινιά, όπως του μέτριου εξώφυλλου κι όπως του ντεμπούτου τους "Turn on the bright lights". Χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς αρκετά κολλητικά τραγούδια, χωρίς ευκολίες, ωστόσο χαρακτηριστικά Interpol. Mid-tempo, λυπημένα τραγούδια με ιντερπολικές μελωδίες που φαίνεται να κυνηγούν την ουρά τους. Στίχοι ενός ανθρώπου που πέτυχε γρήγορα και πολύ και τώρα ίσως προβληματίζεται για το γεγονός αυτό. Μια μπάντα σε οριακό σημείο που σε κολλάει στον τοίχο με τα ανατριχιαστικά Always Malaise(The man i am), Memory Serves, σε σηκώνει απότομα με τα πιο catchy Lights, Barricade... Ο Carlos D. αποχώρησε και δεν ξέρω, αν θα επαληθευτώ, αλλά όλα στο δίσκο μοιάζουν να συνιστούν ένα κύκνειο άσμα. Ο δίσκος όσο περισσότερο ακούγεται, τόσο πιο απολαυστικός γίνεται και σιγά-σιγά μπαίνει μέσα σου, ευδοκιμούν οι μελωδίες και οι διάφοροι ρυθμοί στο μυαλό και τη φαντασία σου. Τα πλήκτρα επίσης είναι πιο ανεβασμένα, έχουν πλέον ρόλο σημαντικό στη μουσική. Δεν σκοπεύω να μπω σε καμιά διαδικασία επιλογής κομματιών. Ο δίσκος ακούγεται απ' τη αρχή ως το τέλος και ακούγεται πολλές φορές.

Υ.Γ. Το κείμενο είναι για το Θανάση. Εμένα τελικά με ευχαρίστησε, με συγκίνησε, θα με συντροφεύσει στην Αθήνα. Εσένα;