Ο δρόμος της πονηρίας

 Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι ο Γιόνας Καζλάουσκας και οι παίχτες του θα έκαναν το σωστό. Ανακουφίστηκα πάντως, διαπιστώνοντας ότι οι Ρώσοι για τους δικούς τους σεβαστούς λόγους επεδίωξαν τη νίκη. Αυτοί ηθικοί ιεροκύρυκες του αθλητικού fair-play κι εμείς στερεοτυπικά φτωχοδιάβολοι που πλησιάζουμε το στόχο δόλια μέσα κατεργαζόμενοι; Δεν θα το' λεγα! Ανατρέχοντας λίγο στα ψιλά των εγχώριων φυλλάδων, πληροφορήθηκα για την άγρια αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ του ομοσπονδιακού προπονητή της Ρωσίας, Ντέιβηντ Μπλατ και των Ρώσων δημοσιογράφων, με αφορμή την κακή εικόνα του αντιπροσωπευτικού τους συγκροτήματος και του δυσοίωνου μέλλοντος που τους περιμένει στη διοργάνωση. Οι λιγοστές γνώσεις μου επίσης αναφορικά με το έμψυχο δυναμικό της ρωσικής ομάδας αρκούν, για να επιβεβαιώσουν -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- το σχεδόν προφανές: η Ρωσία μας νίκησε κι έπαιξε όντως για τη νίκη, όχι επειδή διέπεται από άλλου είδους αξίες (ρομαντικές, στιβαρές... μπλα μπλα μπλα), αλλά γιατί τη ΣΥΜΦΕΡΕΙ τη δεδομένη στιγμή η επιλογής της ηρωικής εξόδου απ' τη σκηνή του φετινού Μουντομπάσκετ, εφόσον δεν είναι φτιαγμένη από μέταλλο υψηλών προδιαγραφών και συνεκδοχικά δεν δικαιούται να ονειρεύεται πορείες, μεγαλεία και διακρίσεις αλλοτινών εποχών.

Εν αντιθέσει με την ομάδα της Ελλάδος η οποία, ναι μεν πραγματοποίησε αποκλειστικά και μόνο τραγικές κι απογοητευτικές εμφανίσεις στην πρώτη φάση της διοργάνωσης στην Άγκυρα διαψεύδοντας τις προσδοκίες που η ίδια είχε καλλιεργήσει με την καθηλωτική απόδοση των φιλικών προετοιμασίας, αλλά δεν έπαψε να διαθέτει τις περγαμηνές για κάτι καλύτερο από μια τιμητική θέση μεταξύ πέμπτης και όγδοης (μία απ' αυτές θα καταλάμβανε, κερδίζοντας το αποψινό παιχνίδι και χάνοντας στον προημιτελικό απ' τις ΗΠΑ τις οποίες θα καλούνταν να αντιμετωπίσει). Ενώ τώρα το μονοπάτι που η ίδια χάραξε με την επιλογή της, αν και δύσβατο, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση άβατο. Ισπανία και στη συνέχεια Σερβία ή Κροατία διαφέρουν παρασάγγας απ' τον σκόπελο των ΗΠΑ. Η αποδυναμωμένη θριαμβεύτρια της Ιαπωνίας δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε κακό δαίμονα της Ελλάδας, καθώς χωρίς Γκασόλ και Καλντερόν χάνει μπόλικη απ' τη δύναμή της και μάλιστα σε δύο νευραλγικές θέσεις. Το αυτό ισχύει και με το παραπάνω είτε για τη Σερβία είτε -πολύ περισσότερο- για την Κροατία. Έτσι, η λάμψη του μεταλλίου που είχε αρχίσει να χάνεται, αχνοφαίνεται ξανά -δυνητικά όλα αυτά.

Πραγματιστική επιλογή επομένως απ' αυτή τη σκοπιά. Κι αλλιώς όμως, αν ειδωθούν τα πράγματα, πάλι ορθή η απόφαση. Επικοινωνιακά σίγουρα θα βόλευε να ενδυόταν τον περήφανο μανδύα της αθλητικής αξιοπρέπειας, κατεβαίνοντας στον αγώνα για τη νίκη και διατυμπανίζοντας ότι δεν δειλιάζει μπρος σε οποιονδήποτε αντίπαλο, μα κι ότι της αρμόζει να μάχεται μόνο και πάντοτε για τη νίκη. Καλά όλα αυτά αλλά δυστυχώς ασύμβατα με τη σημερινή εικόνα της ομάδας. Ίσως η ομάδα του Βελιγραδίου που κατέκτησε το Ευρομπάσκετ ή αυτή της Σαϊτάμα που κατετάγη δεύτερη στον κόσμο να μπορούσε να αναπτύσσει τέτοια ρητορική (ενδεή ουσίας πάντως) και να την υποστήριζε κιόλας. Τη δεδομένη χρονική στιγμή όμως κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά αυτοκαταστροφικό, αφού όλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουμε πως θα βρίσκαμε σε τοίχο αδιαπέραστο απέναντι στις ΗΠΑ. Οπότε τι; Δυνατότητα διάκρισης και όνειρα μεταλλίου ή προσήλωση στο όποιο fair-play;

Η άποψη του γράφοντος νομίζω έγινε κάτι περισσότερο από κατανοητή απ' τις πρώτες αράδες κιόλας του κειμένου. Ωστόσο, μολονότι δεν είναι αιρετική, πιθανότατα έχει μειονοτικό αντίκρυσμα στην αθλητική κοινή γνώμη που της τέθηκε εδώ και κάποιες μέρες το δίλημμα: νίκη ή ήττα; Η πλειονότητα πήρε θέση υπέρ της "περήφανης" νίκης. Κατανοητό όπως και να το κάνουμε. Δεν θα μάθουμε τώρα σε τι χώρα ζούμε. Οφείλω να σημειώσω πάντως ότι η FIBA, μην εφαρμόζοντας κλήρωση για τα χιαστί ζευγαρώματα (δηλαδή να κληρώνονταν παραδείγματος χάριν όλοι οι τέταρτοι με όλους τους πρώτους), ουσιαστικά νομιμοποιεί τέτοιες κυνικές επιλογές όπως της Ελλάδας. Οπότε δεν στερείται ηθικού έρματος όσο αυτό καθορίζεται κάθε φορά στα πλαίσια της εκάστοτε διοργανώτριας αρχής. Φυσικά δεν ήταν ωραία η εικόνα του σημερινού παιχνιδιού (αστεία θα ήταν πάντως σίγουρα, αν επιθυμούσαν και οι δύο ομάδες την ήττα!), αλλά τι να κάνουμε; Συμβαίνουν πολύ συχνά αυτά, όταν υπάρχουν χιαστί παιχνίδια και δυνατότητα επιλογής. Θα ήθελα πολύ να ξέρω πόσοι απ' αυτούς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ενάντια στη "ντροπιαστική" επιλογή και ήττα της εθνικής, δεν χάρηκαν με το περσινό ανέλπιστο χάλκινο μετάλλιο που επιτεύχθηκε εξαιτίας μια παρόμοιας ήττας (ηθελημένη ήττα με τη Γαλλία που μας οδήγησε στο σταύρωμα με την Τουρκία κι όχι με την Ισπανία... δε ρεστ ιζ χίστορι);